Ο λαός της Γερμανίας μίλησε. Παρά τα κοινωνικά προβλήματα, την οικονομική πίεση και τη δυσθεώρητη ακρίβεια, οι δεξιές πολιτικές έπεισαν περισσότερους και το CDU/CSU ήρθε πρώτο. Αξιοσημείωτη, ωστόσο, και η ραγδαία άνοδος της Ακροδεξιάς στην τρίτη θέση.
Η Αριστερά απομονωμένη πληρώνει την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων που μοίραζε απλόχερα δεκαετίες προτείνοντας ανεφάρμοστες λύσεις που δεν πείθουν κανέναν. Τη ίδια συνταγή την είδαμε και εδώ το 2015.
Πλέον, η Αριστερά στην Ευρώπη έπαψε να είναι υπολογίσιμη λαϊκή δύναμη και μετατράπηκε σε ένα φιλολογικό – φιλοσοφικό καφενείο που μηρυκάζει εκ του ασφαλούς θεωρίες «ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός» και ψευδαισθήσεις μιας σοσιαλιστικής ουτοπίας.
Αναμενόμενα, οι ψευδαισθήσεις δεν άντεξαν στην απαίτηση των καιρών για πολιτικό ρεαλισμό. Δεν κατάφεραν να συγχονιστούν με τις λαϊκές επιθυμίες που δεν ακολουθούν και δεν γοητεύονται πλέον από βαρύγδουπες εξαγγελίες και θεωρητικές χίμαιρες, αλλ’ αντιθέτως απαιτούν άμεσες και εφικτές λύσεις σήμερα.
Στο ατομικό υποσυνείδητο, οι ψευδαισθήσεις επενεργούν για λίγο ευεργετικά. Λειτουργούν προσωρινά ως καταφύγιο από υπαρκτά προβλήματα και δυσκολίες.
Στο πεδίο του συλλογικού υποσυνειδήτου όμως, η κοινή πείρα είναι αμείλικτη και η σύγκρουση με το τέλος των ψευδαισθήσεων νομοτελειακή.
Ανήμπορη να προβλέψει την κατάληξη, η Αριστερά παρέμεινε στο καφενείο της να δίνει διαλέξεις περί ρεφορμισμού και ρεβιονισμού, αγνοώντας ότι ακόμη και αυτές οι θεωρίες (οι οποίες απεμπολούσαν κάθε τι επανασταστικό και πειθαρχούσαν στην αστική δημοκρατία) ήταν ήδη ξεπερασμένες άμα τη εμφανίσει τους.
