Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με πολιτική εκδήλωση που οργανώθηκε για να τιμήσει το παρελθόν και όχι για να σχεδιάσει το μέλλον. Η πρώτη μέρα χαρακτηρίζεται από ομιλίες στελεχών άνω των 60 ετών, σε έναν χώρο σχεδόν άδειο, όπου η ησυχία καλύπτει ευκολότερα τα κενά από ό,τι τα χειροκροτήματα.
Το σκηνικό θυμίζει περισσότερο εσωκομματικό μνημόσυνο παρά δημόσια πολιτική διαδικασία. Οι τοποθετήσεις κινούνται σε γνώριμες τροχιές, χωρίς απαντήσεις σε νέα ερωτήματα. Το πολιτικό λεξιλόγιο μοιάζει βγαλμένο από άλλη δεκαετία, ενώ οι θεματικές ανακυκλώνουν φθαρμένες βεβαιότητες. Δεν υπάρχει ανανέωση ούτε στη μορφή, ούτε στο περιεχόμενο, ούτε στο ακροατήριο.
Η απουσία της νέας γενιάς δεν είναι απλώς αισθητή, είναι καθοριστική. Λείπει η φρεσκάδα, η ένταση, η ανάγκη για κάτι που να μιλά στον σημερινό κόσμο. Η γενιά που θα έπρεπε να ακούγεται, είτε δεν προσκλήθηκε, είτε δεν ενδιαφέρθηκε να έρθει. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Το συνέδριο δείχνει έναν πολιτικό χώρο που δεν βρίσκεται σε αναζήτηση ταυτότητας, αλλά σε φάση παρατεταμένης ανασκόπησης. Σαν να έχει αποφασίσει πως δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα -μόνο να θυμάται ποιος ήταν. Αν αυτό είναι το πρώτο βήμα προς μια νέα αρχή, τότε η πορεία ξεκινά με το βλέμμα καρφωμένο πίσω.
