Δύο εβδομάδες πριν, ο Νίκος Ανδρουλάκης ανέβηκε στο βήμα της ΔΕΘ με ύφος πρωθυπουργού εν αναμονή και απαίτησε εκλογές, στο όνομα της «πολιτικής αλλαγής». Μόνο που, όπως δείχνουν τα πράγματα, πιο πιθανό είναι να στηθούν κάλπες στη Χαριλάου Τρικούπη παρά στη χώρα. Γιατί άλλο είναι να ζητάς εκλογές με παρρησία και άλλο να έχεις πίσω σου κόμμα που να στέκεται όρθιο και όχι σε κατάσταση… φαγωμάρας.
Οι «δελφίνοι» του ΠΑΣΟΚ έχουν μυριστεί αδυναμία και κάνουν πάρτι. Ο Δούκας μιλάει για έκτακτο συνέδριο, ο Γερουλάνος δίνει τελεσίγραφα δύο μηνών στον αρχηγό να «ξεκολλήσει» το κόμμα από τη στασιμότητα, ενώ η Διαμαντοπούλου ρίχνει ρουκέτες για τον κίνδυνο να καταντήσει το ΠΑΣΟΚ ουρά της Κωνσταντοπούλου ή της Καρυστιανού. Ό,τι δεν λένε ανοιχτά οι δημοσκοπήσεις το διαλαλούν οι ίδιοι οι πράσινοι βαρόνοι: ο Ανδρουλάκης παραμένει όμηρος της εσωστρέφειας.
Και αν η ΔΕΘ ήταν η στιγμή που ο πρόεδρος περίμενε για να δείξει πυγμή, η συνέχεια αποδεικνύει πως στο εσωκομματικό ταμπλό παίζει άμυνα χωρίς στρατηγική. Εξαγγέλλει εκλογές, αλλά το κοινό ακούει «άλλες» κάλπες: αυτές που θα κρίνουν ποιος θα κάθεται στην καρέκλα του αρχηγού την επόμενη μέρα. Γιατί, στο ΠΑΣΟΚ, το σύνθημα «αλλαγή» έχει πάψει να αφορά τη χώρα∙ αφορά πρώτα απ’ όλα το ίδιο το κόμμα.
Το κυνικό συμπέρασμα; Όσο ο Ανδρουλάκης δεν ανεβαίνει ούτε μισή σκάλα στις μετρήσεις, τόσο θα του τραβάνε το χαλί οι εσωκομματικοί του «σύντροφοι». Και όσο εκείνος ζητά εκλογές με τη ΝΔ, τόσο πλησιάζει στο ενδεχόμενο να βρεθεί αντιμέτωπος με εκλογές… με τη βάση του κόμματός του. Η Χαριλάου Τρικούπη δεν θυμίζει πλέον στρατηγείο που διεκδικεί εξουσία, αλλά σαλόνι που ετοιμάζεται για νέο γύρο εσωκομματικής μονομαχίας. Και, ειρωνεία της τύχης, η περίφημη «πολιτική αλλαγή» ίσως ξεκινήσει από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
