Το τεκμήριο της αθωότητα στις χώρες στις οποίες υπάρχει δημοκρατία είναι το άλφα και το ωμέγα του δικαιικού συστήματος. Μόνο που τα κόμματα της… κεντροαριστεράς από κοινού με αυτά της ακροδεξιάς το έχουν ξεχάσει. Ή μάλλον το θυμούνται όταν τους αφορά. Έτσι, με αφορμή την τραγωδία αλλά και παλαιότερα σε άλλες περιπτώσεις απαιτούν να αποδείξει κάποιος ότι δεν είναι ένοχος και όχι αυτοί που καταγγέλλουν την ενοχή του.
Διότι στην κυριολεξία αυτό πράττουν σήμερα. Πετούν μια καταγγελία υιοθετώντας με περισσή ευκολία τα περί συγκάλυψης και ζητούν από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να αποδείξουν ότι δεν το έπραξαν. Η φράση της βουλευτού της Νέας Αριστεράς Σίας Αναγνωστοπούλου στο ραδιόφωνο Παραπολιτικά FM είναι χαρακτηριστική, αφου ουσιαστικά υποστήριξε πως πρέπει να αποδείξει η κυβέρνηση ότι δεν έκανε συγκάλυψη.
Τα πράγματα είναι εύκολα. Πετάς τη λέξη «συγκάλυψη», κολλάς και τη λέξη «έγκλημα» και μετά ρίχνεις μια –α λα Τρύφωνα Αλεξιάδη– «δολοφόνοι» και το γλυκό δένει. Άντε να προσπαθεί ο άλλος να εξηγήσει όταν τα χάσταγκ στο Διαδίκτυο δίνουν και παίρνουν ότι δεν είναι ελέφαντας. Η τακτική τού ρίξε λάσπη όλο και κάτι θα μείνει σε όλο της το μεγαλείο, πατάει σε αυτήν την πρακτική.
Στη Novartis ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ακριβώς αυτό. Διέσυρε 10 πολιτικούς αντιπάλους, τους έσυρε σε Προανακριτικές και δικαστήρια ζητώντας τους να αποδείξουν ότι δεν είναι ένοχοι απέναντι σε κουκουλοφόρους μάρτυρες που κατέθεταν ό,τι τους κατέβαινε, ή μάλλον ό,τι τους έδιναν.
Το ΠΑΣΟΚ, παρότι στελέχη του βρέθηκαν κατηγορούμενοι, μάλλον το έχει ξεχάσει. Ή ενδεχομένως να θυμήθηκε τις ημέρες του αλήστου μνήμης «Τομέα Τεκμηρίωσης» που είχε ιδιαίτερη συμβολή στην υπόθεση Βατοπέδι που οδήγησε στην επικράτηση της εκλογικής μάχης του 2009 με ό,τι όμως ακολούθησε για τη χώρα. Και σε αυτήν την περίπτωση κατηγορούμενοι πολιτικοί κλήθηκαν να αποδείξουν ότι δεν είναι ένοχοι, με τους καταγγέλλοντες στη συνέχεια να σφυρίζουν αδιάφορα.
Το χειρότερο είναι πως επανέρχεται στη χώρα ένα τοξικό κλίμα. Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη έχει μπει στη χειρότερη λογική. Αυτή που είχε εκφράσει ο Αλέξης Τσίπρας με το «ή εμείς ή αυτοί» και το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και ο οποίος τώρα εμφανίζεται ως κήνσορας της δικαιοσύνης και της αλήθειας –αρκεί κανείς να μη θυμάται το Μάτι και όλα τα υπόλοιπα– κουνώντας το δάχτυλο προς όλες τις πλευρές.
Ίσως δεν καταλαβαίνει ότι αν κάποιος επιλέξει την τοξικότητα και τον λαϊκισμό υπάρχει το πρωτότυπο και δεν χρειάζεται να καταφύγει στο αντίγραφο. Αυτό όμως είναι θέμα της Χαριλάου Τρικούπη που το μόνο που δεν έχει κάνει μέχρι τώρα κάποιο στέλεχός του είναι να πει ότι η σταθερότητα δεν αποτελεί ευκαιρία, παραφράζοντας ως προς το αριστερά τη φράση πρώην υπουργού του Τσίπρα.
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνουν και κάτι ακόμη. Ότι αυτό το τσίρκο που έχουν δημιουργήσει, μετά τα συλλαλητήρια μπορεί άνετα να γυρίσει μπούμερανγκ. Ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτοί που πήγαν στα συλλαλητήρια ζητώντας την απόδοση δικαιοσύνης και δεν έχουν κομματικές παρωπίδες να δουν σε όλο το μεγαλείο της την προσπάθεια εργαλειοποίησης των νεκρών, των συγγενών αλλά και της παρουσίας των ίδιων σε αυτά. Διότι και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας γνωρίζει ότι οι αποδείξεις βαρύνουν αυτόν που καταγγέλλει και όχι τον καταγγελλόμενο.
