Στη λογική που κινείται στη Βουλή, δηλώνοντας «παρών» ακόμη και σε προτάσεις σύστασης προανακριτικής κατά βουλευτών της Ν.Δ. για «εσχάτη προδοσία» και σε αυτήν τη συμπόρευσης με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που συνυπέγραψαν την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, κινείται το ΠΑΣΟΚ στο ζήτημα των κινητοποιήσεων των αγροτών.
Όποιος δει τις δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι στηρίζει ακόμη και το κλείσιμο των δρόμων, των λιμανιών, των αεροδρομίων και των τελωνείων, απλά αποφεύγει να το πει ανοιχτά δηλώνοντας ότι είναι υπέρ του αγώνα των αγροτών.
Οι απαντήσεις στην ερώτηση για το αν το ΠΑΣΟΚ στηρίζει και είναι θετικό στους αποκλεισμούς που πραγματοποιούν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι θα καταλάβει ότι απλά αποφεύγει να το πει ανοιχτά. Ότι κλείνει το μάτι στους αγρότες και ουσιαστικά υποστηρίζει την αντίδραση και τα δίκαια αιτήματά τους, αλλά οτιδήποτε αποφασίσουν.
Αναζητεί ψήφους και ψηφοφόρους μέσα από την αντίδραση. Συντάσσεται ουσιαστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κυριάκο Βελόπουλο, τη Νέα Αριστερά και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ακόμη και με τη Νίκη. Με όλους όσοι ψάχνουν ερείσματα στον χώρο των αγροτών. Και μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ που αν κάποιος ανατρέξει στο παρελθόν, θα διαπιστώσει ότι σε ανάλογες περιπτώσεις είχε φτάσει να σκάσει τα λάστιχα των τρακτέρ.
Δεν είναι αστείο. Το ΠΑΣΟΚ διολισθαίνει όλο και περισσότερο στη λογική των συλλογικοτήτων. Νιώθει πίεση και ανησυχία για την πολιτική του επιβίωση. Και αντί να κινηθεί στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς διολισθαίνει στη λογική της Αριστεράς. Αναζητεί διακαώς την αρνητική ψήφο, την ψήφο της αντίδρασης. Το χειρότερο είναι ότι επιχειρεί να δημιουργήσει κύμα αγανάκτησης.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη είναι ότι σε αυτόν τον χώρο που θέλει να κινηθεί υπάρχουν καλύτεροι εκφραστές. Και πλέον δεν είναι μόνο η ολίγη από ΣΥΡΙΖΑ και η Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά και η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άφησε το rebranding και ετοιμάζεται να ξαναπερπατήσει τους δρόμους της Γένοβα.
Αφήστε που πάει να τους φάει και την μπουκιά –του έστω μπαγιάτικου φαγητού της αυτοοργάνωσης– από το στόμα κινούμενος στη λογική της δεκαετίας του 1970 και του Ανδρέα Παπανδρέου, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει ενδεχομένως ότι εν έτει 2025 οι κραυγές της Αριστεράς κόβουν όλο και λιγότερα εισιτήρια. Οι θεατές έχουν λιγοστέψει όπως φάνηκε και στην προσέλευση στο Θέατρο Παλλάς.
Σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΣΟΚ έχει αποδυθεί διά του προέδρου του σε μια διαδικασία αναζήτησης μεθόδων πολιτικής επιβίωσης και σε έναν αγώνα δρόμου με τα κόμματα της Αριστεράς. Και αυτό ήδη του στοιχίζει, όπως ξεκάθαρα αποτυπώνει η «βελόνα» του Παύλου Γερουλάνου.
