Το Πάσχα δεν είναι απλά μια γιορτή, το Πάσχα είναι το «Πέρασμα», αυτό που όλοι μας έχουμε νιώσει, κάθε φορά που από το μαύρο κατορθώνουμε και περνάμε στο λευκό.
Ο Σταυρός δεν είναι μονάχα ένα ξύλο πάνω στο οποίο καρφώθηκε ένας Θεός. Είναι η μεταφορά κάθε ανθρώπινης δοκιμασίας – ο πόνος της απώλειας, η προδοσία, η σιωπηλή κραυγή στις πιο σκοτεινές ώρες της ύπαρξης. Είναι οι στιγμές που λυγίζουμε, που η πίστη τρεμοπαίζει και η ζωή μοιάζει να στερεύει από νόημα. Εκεί, στον Γολγοθά της ψυχής, γεννιέται μια σιωπή που δεν φωνάζει, αλλά βαθαίνει.
Και όμως – δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Διότι έπειτα έρχεται η Ανάσταση. Όχι σαν πυροτέχνημα, αλλά σαν αναπνοή που επιστρέφει μετά από μακρά άπνοια. Σαν μια λεπτή φλόγα που νικάει τη νύχτα. Είναι η στιγμή που κάτι μέσα μας ανασηκώνεται, όχι όπως ήταν πριν, αλλά μεταμορφωμένο. Ξεκινά μια νέα ζωή – όχι χωρίς πληγές, αλλά με φως μέσα στις πληγές.
Το ίδιο το όνομα της εορτής –Πάσχα, πέρασμα– κουβαλά μέσα του όλη την αλήθεια. Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς πέρασμα. Πρέπει να περάσεις μέσα από το σκοτάδι για να δεις το φως. Να θρηνήσεις, να σιωπήσεις, να περιμένεις. Και τότε σαν να ξεδιπλώνεται ο κόσμος αλλιώς. Ο εαυτός αλλιώς. Πιο αληθινός, πιο γυμνός, πιο ανθρώπινος.
Το φως της Ανάστασης δεν είναι μονάχα το κερί που ανάβει στη μεσονύχτια λειτουργία. Είναι το φως που ανάβει όταν συγχωρείς. Όταν αντέχεις. Όταν συνεχίζεις. Είναι το θαύμα που γεννιέται μέσα στην πιο ταπεινή πίστη: πως κι αυτή η νύχτα θα περάσει. Και πίσω της θα ξημερώσει μια μέρα που δεν μοιάζει με τις άλλες. Γιατί εσύ θα έχεις αλλάξει.
Και ίσως, τελικά, το βαθύτερο μήνυμα του Πάσχα να μην είναι ότι ο Θεός νίκησε τον θάνατο. Αλλά ότι ο άνθρωπος, μέσα από κάθε μικρό δικό του σταυρό, μπορεί να νικήσει τον φόβο, την απελπισία, το σκοτάδι. Να σταθεί όρθιος, να κοιτάξει τον ουρανό και να ψιθυρίσει: Αληθώς Ανέστη – όχι μόνο Εκείνος. Μα κι εγώ.
Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά!
