Η ανακοίνωση από την κυβέρνηση σειράς, οριζόντιων μάλιστα, μέτρων για την ανακούφιση των πολιτών από την αύξηση της τιμής του ρεύματος λόγω της ενεργειακής κρίσης αποτελεί μία ακόμη πρωτοβουλία στις τόσες άλλες με αφορμή την πανδημία και τώρα τον πόλεμο στην Ουκρανία, που αναδεικνύει στην πράξη την κοινωνική ευαισθησία της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Δίνω έμφαση στη λέξη «στην πράξη», διότι στα λόγια ασφαλώς έχουν υπεροχή στην ευαισθησία αυτήν οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται δε ότι οι παρόλες δεν αποτελούν αμελητέο πολιτικό όπλο, αν σκεφτεί κανείς ότι σε τελευταία δημοσκόπηση και στην ερώτηση που αφορούσε την κοινωνική ευαισθησία των κομμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείτο της Νέας Δημοκρατίας, έστω και οριακά. Αξεπέραστος ο «Κουρέας της Σεβίλλης» όπου ακούγεται σε άρια το «συκοφάντει, συκοφάντει, κάτι θα μείνει» που το οικειοποιήθηκε ο Γκέμπελς.
Λοιπόν με τα κυβερνητικά μέτρα θα απορροφηθεί το 84% της αύξησης της τιμής του ρεύματος στα νοικοκυριά ενώ καταργείται και η ρήτρα αναπροσαρμογής. Αυτό δεν έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ; Τώρα ανυπομονώ να δω τι θα βρει να πει για να υπερθεματίσει μπας και του πάρει τη δόξα της κοινωνικής ευαισθησίας η ΝΔ.
Επειδή όμως η μνήμη δεν πρέπει να είναι βραχεία, ας θυμηθούμε και πόσο ευαίσθητοι ήταν οι αριστεροί απέναντι στο πόπολο. Από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα της περιόδου 2018-2021 προέκυπτε ότι από το 2015 έως το τέλος του 2018 –δηλαδή κατά την καραμπινάτη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ– οι δημοσιονομικές παρεμβάσεις της τότε κυβέρνησης ανέρχονταν σε 8,2 δισεκατομμύρια από τα οποία τα 5,5 ήταν φόροι! ΣΥΡΙΖΑϊκοί.
Κατά δε την ίδια διακυβέρνηση, έρευνα του ΙΟΒΕ αποκάλυπτε ότι η αναλογία των πολιτών που οριακά μπορούσαν να καλύπτουν τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες τους ανήλθε στο 65% (δηλαδή, σχεδόν 2 στους 3), αποδεικνύοντας ότι οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί για βελτίωση της οικονομίας και της κατάστασης των νοικοκυριών ήταν εντελώς αβάσιμοι. Το δε ποσοστό των νοικοκυριών που αδυνατούσαν να αποταμιεύσουν είχε φτάσει το 87%.
Να τους ξαναψηφίσουμε…
Διάκριση νεκρών
Μία αναρχική συλλογικότητα καλεί σε συγκέντρωση για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, το άτυχο παιδί που στις αρχές εκείνου του Δεκέμβρη σκοτώθηκε από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα.
Είναι τραγικό και άδικο να χάνεται μία ανθρώπινη ζωή. Πολύ περισσότερο η ζωή ενός παιδιού. Ομως για τους αναρχικούς, τον Ρουβίκωνα και κάθε άλλη συλλογικότητα που βασίζεται στις ίδιες ιδεολογικές αρχές με τον ΣΥΡΙΖΑ –ο οποίος είναι και ο αφανής προστάτης και συνήγορός τους– ισχύει η αλήθεια του Οργουελ ότι «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά ορισμένα είναι πιο ίσα από τα άλλα». Αυτοί δηλαδή που δείχνουν τέτοια ευαισθησία για τον πράγματι άδικο θάνατο του Γρηγορόπουλου θεωρούν αντιθέτως θεμιτό τον θάνατο –για την ακρίβεια δολοφονία– των θυμάτων της Marfin και βεβαίως της άτυχης γυναίκας που κυοφορούσε ένα ανθρώπινο πλάσμα που δεν είδε ποτέ το φως της ζωής. Και επειδή δεν πρέπει να υπάρχει η μνήμη αυτής της δολοφονίας, φροντίζουν την αναμνηστική πλάκα του συμβάντος που είναι τοποθετημένη στο κτήριο εκείνο, εις μνήμην των αδίκως χαμένων, να την καταστρέφουν κατά καιρούς.
Βεβαίως δεν θα περίμενε κανείς από αυτούς τους περιθωριακούς, «το άχθος αρούρης» της ελληνικής κοινωνίας που εννοιολογικά «συνορεύουν» με κάθε απόβρασμα, να καλούσαν σε κάποια πορεία για τους νεκρούς της Marfin. Αλλά ούτε και καμία άλλη μη περιθωριακή οργάνωση του αστικού κόσμου έχει καλέσει ποτέ σε διαδήλωση για νεκρούς αστυνομικούς που σκοτώνονται κυνηγώντας εγκληματίες για να προστατεύσουν την ελληνική κοινωνία.
Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Αυτό ισχύει για τον λαλίστατο Ερντογάν, ο οποίος έβαλε ένα από τα δεξιά του χέρια να συστήσουν σε έναν πρώην φίλο του αρχιμαφιόζο, με τον οποίον έκαναν και δουλίτσες, να μη βγάλει στη φόρα τι έλεγε ο σουλτάνος για τους Αμερικανούς, τη CIA και τη Δύση, μέχρι να συναντηθεί με τον Μπάιντεν.
Και τον εμπιστεύεστε ακόμη, ρε… αμερικανάκια;
ΟΘΩΝΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
