Συγκινητικό ήταν το «αντίο» του Ανδρέα Λοβέρδου στον Θεόδωρο Πάγκαλο, «έναν από τους πιο έμπειρους, τους πιο ικανούς, τους πιο πολυπράγμωνες πολιτικούς της μεταπολίτευσης».
«Όταν φεύγει από τη ζωή ένας πολιτικός του διαμετρήματος του Θεόδωρου Πάγκαλου το πικρό και γεμάτο θλίψη αντίο είναι μάλλον πιο εύκολο από τα λόγια που πρέπει να διαλέξεις για να συνοδεύσουν αυτόν τον αναπόφευκτο χαιρετισμό. Πώς να καταφέρεις να χωρέσεις σε λέξεις το εύρος της προσωπικότητας του Πάγκαλου;
Ήταν τόσο πληθωρικός και τόσο μορφωμένος, είχε τέτοια απύθμενη μνήμη, κατείχε με τέτοιες λεπτομέρειες ολόκληρη την ιστορία του 20ου αιώνα που όσο και αν θες δεν γίνεται να τον περιγράψεις χωρίς να αφήσεις κάτι ή και πολλά απέξω. Όσοι τον γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε μαζί του συνεννοούμαστε καλύτερα. Οι υπόλοιποι ας μας εμπιστευτούν για να πιστέψουν ότι σήμερα αποχαιρετούμε έναν από τους πιο έμπειρους, τους πιο ικανούς, τους πιο πολυπράγμωνες πολιτικούς της μεταπολίτευσης.
Υπήρξε καθοριστικός για πολλά και σημαντικά και ανάμεσά τους για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η ένταξη αυτή ήταν έμπνευση και του ιδίου αλλά φυσικά και του αείμνηστου συνεργάτη του Γιάννου Κρανιδιώτη. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήταν πολιτικός συνάμα του εκάστοτε ενεστώτος χρόνου αλλά και της μακράς πνοής. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που έκλαιγε όταν ένας δρόμος πήρε το όνομα του φίλου και συνεργάτη του Γιάννου Κρανιδιώτη. Για την ακρίβεια τίποτε δικό του δεν μπορώ να ξεχάσω. Όχι γιατί δεν πρέπει. Γιατί δεν θέλω.
Του αξίζουν όλες οι αναμνήσεις και της συνεργασίας και της φιλίας μας. Θα μου λείψει αφόρητα. Όλα του θα μου λείψουν. Ακόμη και το τρανταχτό του γέλιο. Τέτοιος ήταν σε όλα: τρανταχτός και έντονος σαν το γέλιο του. Νιώθω υπερήφανος και ευγνώμων που με τίμησε με την εμπιστοσύνη του και ενίοτε … με τις κατραπακιές του. Ήταν σε όλα καλός. Ήταν σε όλα πολύς. Ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Αντίο» έγραψε ο κ. Λοβέρδος.
