Κάθε φορά που ένα μακελειό γίνεται τίτλος δελτίου, κάτι μέσα μας ραγίζει. Όχι μόνο γιατί χάνονται ζωές, αλλά γιατί αποκαλύπτεται πόσο εύκολα η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να ξεγλιστρήσει από τον πολιτισμό και να επιστρέψει στο σκοτάδι. Το μακελειό στα Βορίζια της Κρήτης δεν είναι μια «βεντέτα». Είναι μια κραυγή ότι κάτω από τον μανδύα της καθημερινότητας υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος έτοιμος να χαθεί μέσα στην οργή του.
Πώς φτάνει κάποιος να σηκώσει όπλο εναντίον συγχωριανού του; Δεν γεννιέται κανείς δολοφόνος. Χρόνια θυμού, μικρές προσβολές που έγιναν βουνά, τιμή που παρεξηγήθηκε με εγωισμό, φτώχεια ψυχής, σιωπή. Στην Κρήτη, λένε ότι το αίμα έχει μνήμη και αν δεν θεραπευτεί, γεννά νέο αίμα. Ένας φαύλος κύκλος που δεν χρειάζεται πια καν αφορμή, μόνο σπίθα.
Ο άνθρωπος, όταν χάνει την εσωτερική του πυξίδα, παύει να βλέπει τον άλλον ως πρόσωπο. Βλέπει «τον εχθρό». Και τότε ο φόβος του γίνεται όπλο. Είναι η στιγμή που το βλέμμα παγώνει, η καρδιά κλείνει, και ο νους σταματά να διαλέγεται με τη συνείδηση. Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή, όχι όταν θα πέσουν οι σφαίρες, αλλά όταν θα γεννηθεί μέσα του η ιδέα ότι «έχει δίκιο» να τις ρίξει.
Το τραγικό δεν είναι μόνο οι νεκροί, αλλά οι ζωντανοί, είναι οι μάνες που δεν θα ξαναμιλήσουν, οι φίλοι που δεν θα ανταμώσουν στο καφενείο, τα παιδιά που θα μάθουν ότι «έτσι λύνονται οι διαφορές». Κάθε τέτοιο γεγονός δεν τελειώνει όταν σβήσουν οι σειρήνες. Συνεχίζει μέσα στις σιωπές της κοινωνίας που δεν ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει.
Ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο και το καλύτερο. Όμως στις στιγμές που χάνεται το μέτρο, φαίνεται η ανάγκη να ξαναθυμηθούμε τι μας κάνει ανθρώπους. Η δύναμη δεν είναι να κρατάς όπλο, αλλά να συγκρατείς το χέρι σου. Και το θάρρος δεν είναι να εκδικείσαι, αλλά να συγχωρείς πριν γίνει αργά.
Το μακελειό στα Βορίζια δεν είναι ένα «τοπικό περιστατικό», είναι αρκετό για να μας υποδείξει πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τη βία, τον άνθρωπο από το θηρίο. Και ίσως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σταθούμε για λίγο σιωπηλοί και να συλλογιστούμε τι χάθηκε, και τι πρέπει να σωθεί μέσα μας για να μη χαθεί ξανά.
