Από τον σταθμάρχη στα Τέμπη, μέχρι την καθαρίστρια στη Βουλή που κόλλησε σερβιέτες στο φυλάκιο του Εύζωνα, την κυρία με τα χέρια στις τσέπες στην Αρχαιολογία Άργους, τους μηχανικούς στις κατά τόπους πολεοδομίες, τους εφοριακούς που κάνουν τα στραβά μάτια, τους αστυνομικούς που το παίχουν μπράβοι, τους γιατρούς που παίρνουν φακελάκι, όλα όσα βιώνουμε με τη λειτουργία του κράτους σε αυτή τη χώρα, αποδεικνύουν ότι η στρέβλωση αυτή αποτελεί τεράστιο τρεοχοπέδη στην πρόοδο και την ευημερία.
Πρόκειται για έναν θηριώδη μηχανισμό-χωνί που απορροφά υπέρογκους πόρους για να παράγει ακινησία, ανικανότητα, συνδικαλιστικές συντεχνίες και διαφθορά. Και -οποία έκπληξις!- αντιδρά σε κάθε απόπειρα πιθανής βελτίωσης. Δείτε τι γίνεται για παράδειγμα με την αξιολόγηση.
Διαβάζω ότι στην προσεχή συνταγματική αναθεώρηση θα προταθεί να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Πολύ αμφιβάλλω ότι θα γίνει δεκτή μια τέτοια πρόταση, αλλά ας δούμε τι ισχύει σήμερα.
Στην παρ. 4 του άρθρου 103 «Δημόσιοι Υπάλληλοι» ορίζεται ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι, εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν».
Πώς δημιουργούνται/καταργούνται/τροποποιούνται οι οργανικές θέσεις; Με τυπικό νόμο. Άρα και σήμερα που μιλάμε, μπορούν ευχερώς να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι.
Είναι σχεδόν απίθανο να προχωρήσει ουσιαστική αξιολόγηση στο Δημόσιο και εντελώς απίθανο να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι παρά την υφιστάμενη συνταγματική πρόβλεψη.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Outsourcing. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση στη συνταγματική αναθεώρηση θα ήταν η πρόβλεψη ανάθεσης δημόσιας εξουσίας σε ιδιώτες, υπό αυστηρό πλαίσιο και διαδικασίες.
Επί της ουσίας δηλαδή παράκαμψη όλου αυτού του νοσηρού οικοδομήματος που μας βυθίζει ακόμη πιο βαθιά στο τέλμα της ανικανότητας. Οτιδήποτε άλλο είναι καταδισμένο εξ ορισμού να αποτύχει.
