Η πολιτική ζωή της χώρας οφείλει να διέπεται από αρχές και κανόνες που διασφαλίζουν τον σεβασμό προς τους θεσμούς.
Όταν αυτοί οι κανόνες παραβιάζονται εσκεμμένα, όχι από άγνοια ή παράβλεψη, αλλά ως πολιτική στάση, τότε δεν μιλάμε απλώς για μια διαφωνία ή για μια διαφοροποίηση, αλλά για μια θεσμική απρέπεια.
Αυτό ακριβώς συνέβη κατά την ορκωμοσία του νέουΠροέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, όταν οι βουλευτές της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ελληνικής Λύσης επέλεξαν να απουσιάσουν, ενώ κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης –συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης– δεν χειροκρότησε τον νέο Πρόεδρο.
Απουσίες που προκαλούν ερωτήματα
Η απόφαση των βουλευτών της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ελληνικής Λύσης να μην παραστούν στην ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μια επιλογή που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Η ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μια κορυφαία θεσμική διαδικασία, η οποία υπερβαίνει τις κομματικές αντιπαραθέσεις και αφορά την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος. Η απουσία από μια τέτοια στιγμή δεν είναι ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά έλλειψη σεβασμού προς τον θεσμό και τη Δημοκρατία.
Η Πλεύση Ελευθερίας έχει αποδείξει και στο παρελθόν την περιφρόνησή της προς τους θεσμούς, ακολουθώντας μια πολιτική απομονωτισμού που δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από το να δημιουργεί εντυπώσεις. Από την άλλη, η Ελληνική Λύση, που συνήθως επενδύει στον πατριωτικό λόγο, επέλεξε μια στάση που αντιβαίνει στη θεσμική σοβαρότητα που διατείνεται πως εκπροσωπεί.
Η σιωπή της αντιπολίτευσης: ένα ηχηρό μήνυμα διχασμού
Αν η απουσία των δύο κομμάτων ήταν προκλητική, η στάση της υπόλοιπης αντιπολίτευσης που αρνήθηκε να χειροκροτήσει τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι εξίσου ενδεικτική μιας πολιτικής κουλτούρας που παραμένει εγκλωβισμένη στη μικροπολιτική.
Δεν ήταν μόνο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έμειναν αμέτοχοι, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να δείξουν τον στοιχειώδη θεσμικό σεβασμό.
Το χειροκρότημα δεν αποτελεί ένδειξη πολιτικής συμφωνίας, αλλά μια ελάχιστη κίνηση αναγνώρισης του θεσμού. Η επιλογή της αντιπολίτευσης να σταθεί παγερά αμέτοχη σε αυτήν τη στιγμή δείχνει ότι αντιμετωπίζει τους θεσμούς ως πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης, αντί να τους αντιμετωπίζει με την υπερκομματική σοβαρότητα που απαιτεί η Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία απαιτεί σεβασμό
Η ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μια στιγμή που θα έπρεπε να ενώνει, ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών. Η απουσία και η σιωπή που επιλέχθηκαν από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις αποκαλύπτουν μια ανησυχητική περιφρόνηση προς τη θεσμική λειτουργία του κράτους.
Όποιος θεωρεί ότι με τέτοιες κινήσεις τιμωρεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, στην πραγματικότητα υπονομεύει τη Δημοκρατία. Και αυτό είναι κάτι που η κοινωνία δεν πρέπει να αφήνει αναπάντητο.
