Στην καρδιά της Αθήνας, δίπλα στην Τεχνόπολη, στέκει ένα δέντρο διαφορετικό από τα άλλα. Πρόκειται για ένα γλυπτό με τα ονόματα των 57 ανθρώπων που έγιναν πουλιά και φώλιασαν στον παράδεισο μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Το αποκαλούν «Δέντρο των Ψυχών», γιατί στα κλαδιά του κουρνιάζουν όνειρα που έμειναν μετέωρα, αγκαλιές που δεν ολοκληρώθηκαν, λέξεις που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.
Κάθε κορμός, κάθε φύλλο του, κουβαλάει μια ιστορία. Τα χαραγμένα ονόματα επάνω του δεν είναι απλώς γράμματα, είναι καρδιές που χτυπούν στη μνήμη, χαμόγελα που δεν χάθηκαν, αλλά έγιναν φως. Μια μάνα περνά το χέρι της πάνω από τα σκαλισμένα γράμματα και ψιθυρίζει το όνομα του παιδιού της. Ένας φίλος αφήνει ένα λουλούδι, σαν υπόσχεση πως δεν θα ξεχάσει.
Και κάθε φορά που ο άνεμος θα φυσά οι ψυχές των 57 ανθρώπων θα βρίσκονται δίπλα μας ουρλιάζοντας και ζητώντας δικαίωση, αγάπη και απόδοση δικαιοσύνης. Είναι οι φωνές των ψυχών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ. Μιλούν μέσα από τις προσευχές, τα δάκρυα, τα αναμμένα κεριά. Ζητούν δικαιοσύνη, ζητούν να μην ξεχαστούν.
Το Δέντρο των Ψυχών δεν είναι ένα απλό δέντρο. Είναι το σύμβολο μιας απώλειας που έγινε συλλογικός πόνος. Είναι μια υπενθύμιση πως πίσω από τους αριθμούς και τα ονόματα, υπήρχαν ζωές, όνειρα, άνθρωποι που έπρεπε να βρίσκονται ακόμη εδώ. Και όσο αυτό το δέντρο στέκει αγέρωχο, άλλο τόσο θα στέκει και η μνήμη τους.
Η τραγωδία δεν ξεχνιέται. Δεν μπορεί και δεν πρέπει. Οι οικογένειες των θυμάτων, οι φίλοι, οι απλοί πολίτες που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των χαροκαμένων ανθρώπων δεν ζητούν απλά παρηγοριά. Ζητούν αλήθεια. Ζητούν δικαιοσύνη και όχι πολιτική πόλωση. Δύο χρόνια μετά, οι απαντήσεις παραμένουν θολές και οι ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί όπως πρέπει. Πόσο ακόμη θα περιμένουν;
Την Παρασκευή (28/2) αντί για σεβασμό στη μνήμη, αντί για συλλογική περισυλλογή, η ημέρα της θλίψης αμαυρώθηκε από επεισόδια. Σε μια πορεία που έπρεπε να είναι κραυγή για δικαιοσύνη, οι εικόνες βίας και καταστολής επισκίασαν το αληθινό νόημα της ημέρας. Δακρυγόνα και συγκρούσεις εκεί όπου έπρεπε να υπάρχει σιωπή και προσευχή. Αντί για ενότητα έμειναν σαν εφιάλτης η ένταση και διχασμός. Γιατί;
Αλλά η μνήμη δεν διαγράφεται ούτε και αμαυρώνεται από τους ανεγκέφαλους ταραχοπιούς. Το Δέντρο των Ψυχών θα συνεχίσει να στέκει εκεί, σιωπηλό και αγέρωχο, υπενθυμίζοντας σε όλους μας ότι οι ψυχές των θυμάτων απαιτούν δικαίωση. Και δεν θα σταματήσουμε να τη ζητάμε, μέχρι να τη λάβουν.
Η μνήμη δεν σβήνει. Αντιθέτως, ριζώνει βαθιά, όπως οι ρίζες αυτού του δέντρου, και κρατά ζωντανές τις ψυχές που δεν χάθηκαν, αλλά έγιναν μέρος του ανέμου, του ουρανού, του φωτός.
