Λίγες ώρες έχουν περάσει από την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων από τους ισλαμοφασίστες της Χαμάς και ολόκληρος ο κόσμος έχει μείνει ενεός από τη συμπεριφορά των τεράτων σε πολίτες.
Ας τονίσουμε πως οι όμηροι δεν ήταν στρατιώτες ή αξιωματικοί του ισραηλινού στρατού, δε συνελήφθησαν στα πεδία των μαχών, ούτε διέπραξαν κάποιο έγκλημα ή αδίκημα κατά των Παλαιστινίων.
Αντίθετα, ήταν άνθρωποι ειρηνικοί, οπαδοί της ειρήνης, αφού συμμετείχαν σε μουσικό φεστιβάλ ειρήνης. Αλλά ακόμη και στρατιώτες να ήταν, η ηθική και οι άγραφοι νόμοι του πολέμου αλλά και οι διεθνείς συνθήκες ορίζουν αυστηρά τη συμπεριφορά προς τους αιχμαλώτους πολέμου ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μπορούμε να μιλάμε καν για αιχμαλώτους πολέμου αλλά για απλούς πολίτες.
Χαρακτηριστικά αναφέρω ως παράδειγμα την άψογη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τους Ιταλούς κατακτητές κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 αλλά και των Συμμάχων προς τους Γερμανούς αιχμαλώτους, οι οποίοι πέρασαν ζωή και κότα κατά τα λεγόμενά τους, αφού είχαν την τύχη να συλληφθούν από πολιτισμένους στρατιώτες.
Θα ήθελα να σταθώ στο θέμα της μη επιστροφής γυναικών ομήρων από την ισλαμοφασιστική Χαμάς. Υπάρχει εξήγηση. Οι γυναίκες όμηροι υπέστησαν ό,τι προστάζει η ισλαμική παράδοση. Ομαδικούς βιασμούς κατά συρροή, κατά τους οποίους θα πέθαναν από αιμορραγία.
Θυμίζω τις προσπάθειες των Ελληνίδων να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης αλλά και κατά τη διάρκεια των γεγονότων της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922. Στη χειρότερη, τις περίμενε κυριολεκτικά ξέσκισμα μέχρι θανάτου, στην καλύτερη αργός βασανιστικός ψυχολογικός θάνατος στο χαρέμι κάποιου Οθωμανού αξιωματούχου, στο οποίο ζούσαν σε βαριά κατάθλιψη, πνίγοντας τη θλίψη τους στο όπιο.
Σε όλο αυτό λοιπόν το δράμα που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας, σε όλες αυτές τις σπαραξικάρδιες σκηνές επανένωσης των αποστεωμένων και ψυχολογικά κατεστραμμένων και σακατεμένων ομήρων με τις οικογένειές τους και τους αγαπημένους τους, δε βρέθηκε ούτε ένας από τους υποστηρικτές του δράματος του Παλαιστινιακού λαού να εκφράσει τη συμπαράστασή του, τη συμπόνια του, την ανθρωπιά του προς αυτούς τους ανθρώπους, που υπέμειναν τα πάνδεινα στα χέρια των τεράτων επί δύο χρόνια!
Η συγκεκριμένη στάση τους δε μαρτυρά τίποτε άλλο από το ότι είναι επιλεκτικά και επαγγελματίες ανθρωπιστές, ιδιοτελείς, κομπλεξικοί, πωρωμένοι, ιδεοληπτικά άρρωστοι, απαθείς, μικρόψυχοι, με τεράστια συναισθηματικά ελλείμματα και το σπουδαιότερο; Είναι άμεσα, έμμεσα και οπωσδήποτε σιωπηρά, υποστηρικτές της Χαμάς και του ισλαμοφασισμού, γιατί πολύ απλά δεν αγαπούν ούτε τον άνθρωπο, ούτε τον πολιτισμό, ούτε τη ζωή!
