Κι όμως. Οι άνθρωποι συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Κυριολεκτικά. Δυο πορίσματα κατέθεσαν καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Όχι βαλτοί, όχι φιλοκυβερνητικοί, όχι youtubers του υπερπέραν. Κανονικοί, με πτυχία και πράγματα.
Είπαν, τεκμηριωμένα, οτι τα λάδια σιλικονης δημιουργούν πυρόσφαιρα, είπαν ότι δεν υπήρξε παράνομο φορτίο, δεν υπήρξε εξάτμιση βαγονιών, δεν υπήρξαν υδρογονάνθρακες, δεν υπήρξαν ούτε καν οι δραματικές σεναριακές ανατροπές που φαντάστηκε η πολιτική φαντασία.
Αλλά όχι. Η αντιπολίτευση επιμένει. Όχι γιατί δεν είδε τα πορίσματα. Αλλά γιατί επέλεξε να μη δει.
Συνεχίζουν σαν να μη γράφτηκαν ποτέ. Σαν ο Καρώνης και ο Τσακιρίδης να είναι φαντάσματα. Ή, ακόμα καλύτερα, πράκτορες. Του «συστήματος». Του «βαθέος κράτους». Του whatever, αρκεί να μη χαλάει το αφήγημα. Εξάλλου, τι είναι μια επιστημονική ανάλυση μπροστά σε ένα καλό πολιτικό τσιτάτο με ολίγη από οργή και καπνό;
Δεν υπάρχει σιδηροδρομικός κανονισμός, δεν υπάρχει ευθύνη σταθμάρχη και μηχανοδηγών, δεν υπάρχουν παθογένειες δεκαετιών – υπάρχει μόνο μια τεράστια συνωμοσία που, βολικά, είναι ακριβώς τόσο ασαφής ώστε να μη χρειάζεται να αποδειχθεί.
Και έτσι πορευόμαστε. Όχι με το βάρος της αλήθειας, αλλά με την ελαφρότητα της κατασκευασμένης καταγγελίας. Γιατί ποιος χρειάζεται θέσεις, όταν μπορεί να ρωτάει «πού πήγαν τα βαγόνια;» χωρίς να περιμένει απάντηση;
Η αντιπολίτευση δεν κάνει απλώς ότι δεν υπάρχουν τα πορίσματα
