Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι και η τελευταία. Τελικά είναι στο DNA μας να τσακωνόμαστε για το κάθε τι, μεγάλο ή μικρό. Κυρίως όμως για όλα όσα δεν πρέπει να τσακωνόμαστε και να διχαζόμαστε. Φτάσαμε να βγάζουμε τα σώψυχά μας και για την Eurovision με βάση μικροκομματικά κριτήρια και ιδεοληψίες.
Στο Διαδίκτυο αλλά και σε εκπομπές πριν αλλά και μετά την επιτυχία της Κλαυδίας –διότι, είτε αρέσει είτε όχι, επιτυχία ήταν– ο διχασμός έκανε την εμφάνισή του. Φανατικοί υποστηρικτές και φανατικοί επικριτές που έφτασαν στα άκρα. Μέχρι και αρχηγοί κομμάτων επιχείρησαν να αξιοποιήσουν με μικρομματική λογική την εκπρόσωπο της χώρας και το περιεχόμενο του τραγουδιού που επελέγη για τον διαγωνισμό.
Αντί να χαρούν όλοι για την επιτυχημένη παρουσία, την άρτια διοργάνωση της ελληνικής αποστολής και να επικροτήσουν την Κλαυδία για την υπέροχη εκτέλεση του τραγουδιού γίναμε μάρτυρες μιας απίστευτης φαγωμάρας με τη στοχοποίηση και της ιδίας. Έμπλεξαν το τραγούδι με την πολιτική, με τις εξελίξεις τις γεωπολιτικές, τη Γάζα, το Ισραήλ και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ενώ το μήνυμα ταιριάζει περισσότερο στη θλιβερή επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων.
Ψιλά γράμματα θα πει κανείς. Ναι, είναι αλήθεια. Το εθνικό σπορ του διχασμού και της φαγωμάρας για το παραμικρό δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και από αυτήν την εκδήλωση. Όμως ότι βγήκαν κάποιοι και επισήμως να αμφισβητήσουν τη φωνή και την ποιότητα του τραγουδιού έχοντας άλλα κίνητρα είναι τουλάχιστον τραγικό.
Η ίδια η Κλαυδία το χάρηκε όπως κάθε καλλιτέχνης. Αν μη τι άλλο, έριξε στον κουβά τις προβλέψεις των «ειδικών» του πληκτρολογίου, του καναπέ και των διαφόρων πάνελ. Το γεγονός ότι πήρε περισσότερες ψήφους από το κοινό της Ευρώπης σε σχέση με αυτές της επιτροπής κάτι λέει.
Θα είχε ενδιαφέρον να δει κάποιος πώς αντιμετώπισαν πολίτες άλλων χωρών τις δικές τους υποψηφιότητες.
Σε κάθε περίπτωση, η περίπτωση της Κλαυδίας θα μπορούσε να είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμαστες και αξιολογούμε τα πράγματα.
