Μια αριστερή φάρσα με θύματα τους ίδιους τους... συντρόφους τους. Ο ραδιοφωνικός σταθμός Στο Κόκκινο ήταν κάποτε το καμάρι της «αριστερής» ενημέρωσης.
Σήμερα είναι πεδίο μάχης, όχι για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά για απλήρωτους μισθούς και απειλές για νομικές ενέργειες εναντίον του ίδιου του κόμματος-ιδιοκτήτη. Οι εργαζόμενοι απειλούν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη για να μπλοκάρουν ακόμη και το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο ίσως εξασφαλίσουν τα δεδουλευμένα τους.
Ο σουρεαλισμός είναι απόλυτος: ένα κόμμα που εδώ και δεκαετίες διατείνεται ότι υπερασπίζεται τα εργατικά δικαιώματα, δεν σέβεται ούτε καν τους δικούς του ανθρώπους. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά είναι μία από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις της βαθιάς παρακμής ενός κόμματος που εδώ και χρόνια πορεύεται με ευχολόγια, αυταπάτες και ψεύτικες υποσχέσεις.
Διαχρονικές ευθύνες
Η ιστορία της κατάρρευσης του ραδιοφωνικού σταθμού δεν γράφτηκε σε μια μέρα. Ξεκίνησε από την περίοδο διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος φρόντισε να μετατρέψει τον σταθμό σε φερέφωνο της εξουσίας. Όχι της ενημέρωσης. Οι διορισμοί φίλων, οι πελατειακές σχέσεις, η αδιαφάνεια και η διαχείριση σαν να επρόκειτο για προσωπικό μαγαζί, έσκαψαν τον λάκκο της αξιοπιστίας και της βιωσιμότητας του μέσου.
Ακολούθησε η περίοδος του Στέφανου Κασσελάκη. Υποσχέσεις για «επανεκκίνηση», για εξυγίανση, για καταβολή των δεδουλευμένων. Όμως η πραγματικότητα τους πρόδωσε: καμία ουσιαστική αποκατάσταση των σχέσεων με τους εργαζόμενους. Καμία πολιτική ή οικονομική πρόνοια για την κάλυψη των χρεών. Και τώρα, λίγες ημέρες πριν από το συνέδριο, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στέκονται απέναντί τους. Ξεχασμένοι, απογοητευμένοι, εξοργισμένοι.
Πώς να πάρει στα σοβαρά κάποιος την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για τα εργασιακά, όταν ο ίδιος φέρεται σαν κακοπληρωτής εργοδότης; Πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει ένα κόμμα που κάνει πορείες με σύνθημα «όχι στην εργασιακή επισφάλεια», την ώρα που αφήνει απλήρωτους εκείνους που το στήριξαν σε δύσκολες εποχές;
Δεν μιλάμε για έναν ιδιώτη εργοδότη που ξέφυγε λογιστικά. Μιλάμε για έναν κομματικό οργανισμό που διατείνεται ότι είναι η φωνή των αδικημένων. Και όμως, αυτοί που σήμερα ζητούν τα αυτονόητα –τα λεφτά τους– έχουν μετατραπεί σε εχθρούς του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να τους στηρίξει, τους αγνοεί. Και οι διοικήσεις του σταθμού; Το μόνο που κάνουν είναι να πετούν την ευθύνη ο ένας στον άλλο, σε ένα ατελείωτο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών χωρίς λύση.
Κοροϊδία χωρίς τέλος
Η περίπτωση του ραδιοφωνικού σταθμού Στο Κόκκινο είναι η επιτομή της πολιτικής υποκρισίας. Όταν τα λόγια συγκρούονται τόσο ωμά με τις πράξεις, το πρόβλημα παύει να είναι επικοινωνιακό και γίνεται ηθικό. Οι εργαζόμενοι δεν ζητούν χάρη. Ζητούν το αυτονόητο: Να πληρωθούν για τη δουλειά τους.
Αντ’ αυτού, βλέπουν το κόμμα να ετοιμάζει φιέστες συνεδρίων, να χαράσσει «νέες στρατηγικές» και να μιλά για «προοδευτική διακυβέρνηση». Όμως, όσο το σπίτι τους καίγεται –και δεν εννοούμε μεταφορικά–, όλα αυτά μοιάζουν με κοροϊδία. Και η κοροϊδία, όταν γίνεται πολιτική πρακτική, δεν συγχωρείται.
Αν υπάρχει ίχνος πολιτικής ευθύνης και αξιοπρέπειας στους κόλπους της Κουμουνδούρου, η καταβολή των δεδουλευμένων πρέπει να γίνει εδώ και τώρα. Όχι άλλες υποσχέσεις. Όχι άλλα «θα». Όχι άλλες ασκήσεις υπομονής. Γιατί όπως είπε κάποτε ένας πρώην ηγέτης του κόμματος: «Οι άνθρωποι πάνω απ’ τα νούμερα». Ας το θυμηθούν. Ή ας σωπάσουν για πάντα.
