Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ξανά εγκλωβισμένος σε μια μόνιμη ανάγκη δημιουργίας εντυπώσεων, επιλέγοντας να στοχοποιήσει τον Θάνο Πλεύρη και τον Άδωνι Γεωργιάδη με καταγγελίες χωρίς καμία τεκμηρίωση. Η ανακοίνωση αναζητά εχθρούς και «σκοτεινές ατζέντες» για να κρύψει τη δική του πολιτική ανεπάρκεια. Το μόνο που επιτυγχάνει είναι να θυμίζει πόσο συχνά επιβιώνει μέσα από κατασκευασμένες εντάσεις, όχι μέσα από ουσιαστικό δημόσιο λόγο.
Η επίκληση της «ακροδεξιάς» λειτουργεί ως η πιο εύκολη και προβλέψιμη συνταγή ενός κόμματος που δεν μπορεί να παράγει πειστικές θέσεις. Προσπαθεί να εμφανίσει ως κεντρική γραμμή δύο προσωπικές τοποθετήσεις, τις οποίες μάλιστα η κυβέρνηση έχει τοποθετήσει καθαρά στο πλαίσιο ανοιχτής συζήτησης. Η Κουμουνδούρου επιλέγει ξανά το ασφαλές μονοπάτι της υπερβολής για να εξασφαλίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Η αναφορά σε ένα φριχτό περιστατικό χρησιμοποιείται ως εργαλείο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στην ένταση και στη δραματοποίηση, επιχειρώντας να χτίσει πολιτικό αφήγημα πάνω στον φόβο. Η κυβέρνηση έχει θέσει ξεκάθαρο πλαίσιο για θέματα ασφάλειας, ενώ η αντιπολίτευση αναζητά διαρκώς τρόπους να δημιουργήσει σύγχυση, ώστε να δικαιολογήσει την απουσία συνεκτικής πολιτικής σκέψης.
Η κορύφωση της ανακοίνωσης είναι η προσπάθεια να εμφανιστεί ο πρωθυπουργός ως «έρμαιο» των υπουργών του. Ένα κόμμα που δεν μπορεί να διαχειριστεί τη δική του εσωτερική αμφιταλάντευση επιχειρεί να δώσει μαθήματα κυβερνητικής συνοχής. Η Νέα Δημοκρατία προχωρά με καθαρές θέσεις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει εγκλωβισμένος σε μόνιμη κρίση ταυτότητας, αναζητώντας θόρυβο εκεί όπου η πραγματικότητα δείχνει πως η κυβέρνηση έχει τον πλήρη έλεγχο.
