Παρακολούθησα τη συγκινητική και συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία της κ. Καρυστιανού στο Eυρωκοινοβούλιο, μιας μάνας που έχασε το παιδί της σε ένα αδιανόητα τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα και απαιτεί την απόδοση Δικαιοσύνης και την τιμωρία των υπαιτίων.
Θεωρώ την ομιλία της βαθιά ειλικρινή και μη υποκινούμενη από πολιτικά ελατήρια. Οσοι έχουν παιδιά, ξέρουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να θάβεις το παιδί σου.
Παρακολούθησα όμως και την απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διά στόματος του επικεφαλής της Μονάδας για το Κράτος Δικαίου, ο οποίος στάθηκε σε τρία σημεία: α) Η Ευρωπαία εισαγγελέας ελέγχει αποκλειστικά εάν έχει γίνει ορθή χρήση των ευρωπαϊκών πόρων και δεν «ελέγχει» τις ελληνικές αρχές και την έρευνα για το δυστύχημα - πολλώ δε μάλλον δεν διερευνά η ίδια τα αίτια, όπως εντέχνως διαρρέεται. β) Τόνισε επανειλημμένα ότι διερεύνηση του ατυχήματος είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Ελληνικής Δικαιοσύνης. γ) Η Κομισιόν επισημαίνει τους αργούς ρυθμούς απόδοσης της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, αλλά παραδέχεται ότι καταβάλλεται προσπάθεια μεταρρύθμισης με πόρους του σχεδίου «Ελλάδα 2.0» και επιπλέον σημειώνει ότι έχει γίνει πρόοδος στη δίωξη της διαφθοράς.
Eίναι προφανές ότι επιχειρείται η εργαλειοποίηση της τραγικής μάνας και μια άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση ως προς τα περί κράτους δικαίου προς άγρα ψήφων, εν όψει δύσκολων για την Αριστερά ευρωεκλογών. Η διαστρέβλωση ως πολιτική πρακτική είναι ίδιον του συγκεκριμένου χώρου και συνήθως δεν προκαλεί έκπληξη. Εν προκειμένω, όμως, είναι ανατριχιαστικό ότι η τακτική αυτή πατά επί πτωμάτων.
