H νίκη των Εργατικών υπό τον Κιρ Στάρμερ στις εκλογές του 2024 θεωρήθηκε από πολλούς ως το τέλος της δεξιάς στροφής στη Βρετανία. Η κατάρρευση των Συντηρητικών, μετά από 14 χρόνια εξουσίας, έδωσε την εντύπωση σε πολλούς πως η επικράτηση των Εργατικών οφειλόταν στις προοδευτικές πολιτικές τους. Ωστόσο, όσοι έβλεπαν πίσω από την κουρτίνα διαπίστωναν πως η νίκη του Στάρμερ δεν ήταν «δική του», αλλά οφειλόταν στο σπάσιμο της συντηρητικής ψήφου ανάμεσα σε Τόρις και Reform UK. Μόλις έναν χρόνο αργότερα, η άνοδος του Reform UK και η πτώση της δημοτικότητας των Εργατικών το αποδεικνύουν.
Η νίκη των Εργατικών βασίστηκε σε δύο πυλώνες: την απογοήτευση από την κακοδιαχείριση των Συντηρητικών και τη στροφή του Στάρμερ προς κεντρώες, «εκλογικά ασφαλείς» πολιτικές, που απομάκρυνε τους Εργατικούς από την αριστερή κληρονομιά του Τζέρεμι Κόρμπιν. Αυτή η στρατηγική κέρδισε ψηφοφόρους που ήθελαν σταθερότητα, αλλά αποξένωσε την παραδοσιακή εργατική βάση, ιδιαίτερα σε θέματα όπως η μετανάστευση και η κοινωνική δικαιοσύνη.
Η στροφή του Στάρμερ προς πιο συντηρητικές θέσεις στα ζητήματα αυτά απομάκρυνε ακόμα περισσότερο την «προοδευτική» βάση, η οποία είναι με το ένα πόδι εκτός κόμματος και περιμένουν το νέο κόμμα Κόρμπιν. Παράλληλα, η συνέχιση της λιτότητας, η έλλειψη φιλόδοξων πολιτικών ενισχύουν την εντύπωση πως οι Εργατικοί δεν προσφέρουν ουσιαστική εναλλακτική. Ετσι χάνουν έδαφος και σε όσους ψήφισαν Στάρμερ για να επέλθει σταθερότητα.
Από την άλλη, η άνοδος του Reform UK οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Πρώτον, εκμεταλλεύεται τη δυσαρέσκεια από τις πολιτικές των Εργατικών, όπως η περικοπή επιδομάτων για ηλικιωμένους και αναπήρους, και η αύξηση φόρων. Δεύτερον, η σκληρή ρητορική του Reform UK κατά της μετανάστευσης και οι θέσεις του ενάντια σε περιβαλλοντικές δεσμεύσεις, όπως το net-zero, βρίσκουν απήχηση σε ψηφοφόρους απογοητευμένους από την «ελίτ» και την παγκοσμιοποίηση. Τρίτον, και ίσως σημαντικότερο, το Reform UK επωφελείται από την κατάρρευση των Συντηρητικών. Οι πολίτες το βλέπουν πλέον ως το αυθεντικό συντηρητικό κόμμα.
Η νίκη των Εργατικών, λοιπόν, δεν ήρθε γιατί οι πολίτες αγάπησαν τις προοδευτικές πολιτικές. Αλλά επειδή οι εκλογές διεξήχθησαν χρονικά πάνω στη μετακίνηση των ψηφοφόρων από τους Τόρις στο Reform UK. Εναν χρόνο μετά, το Reform UK βρίσκεται στο 33%, με τους Εργατικούς να αγκομαχούν στο όριο του 20%.
