Καλώς τον Τσίπρα: τον παλιό, τον τοξικό, τον καλό. Αυτόν που γνωρίσαμε καλά τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας, όταν με την τσακαλοπαρέα της «αριστεράς και της προόδου» και τον πολιτικό τους συνέταιρο Πάνο Καμμένο (σ.σ.: ο Καμμένος σε δηλώσεις του είπε ότι μιλάει τον Τσίπρα και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να συνεργαστούν ξανά) διέλυσαν τη χώρα και την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή η ετερόκλητη συμμαχία που γονάτισε τη μεσαία τάξη, που ποδοπάτησε το κράτος δικαίου με σκευωρίες (βλ. Novartis), που με τα βοσκοτόπια επιχείρησε να χειραγωγήσει την ενημέρωση και που στην τραγωδία στο Μάτι έστησε εκείνο το χυδαίο σόου στο κέντρο επιχειρήσεων κάνοντας πως δεν ξέρει για τους νεκρούς και που λίγες ημέρες μετά ο Τσίπρας έκανε βόλτες με το κότερο γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας.
Γι΄ αυτόν τον πολιτικό μιλάμε που σήμερα θέλει να «επιστρέψει» στην κεντρική πολιτική σκηνή φτιάχνοντας ένα νέο κόμμα, «σκοτώνοντας» τον ΣΥΡΙΖΑ και ο οποίος θέλει να τον δεχτεί η κοινωνία ως «άσπιλο», «αμόλυντο» και «αθώο του αίματος». Καλή η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως κάτι «νέο και άφθαρτο», αλλά κάποιος να τον… ενημερώσει ότι έχει προ πολλού βουλιάξει στις θάλασσες του λαϊκισμού, της τοξικότητας και της εχθροπάθειας.
Επίσης, κάποιος από τους συνεργάτες του ας τον… ενημερώσει ότι έχουν περάσει μόνο δύο χρόνια από τότε που ο λαός τον έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με τα πολιτικά βαρίδια που κουβαλούσε και τους πολιτικούς σκελετούς που είχε. Να του πούνε, τέλος, ότι πριν από 28 μήνες έχασε με 23 μονάδες από την κεντροδεξιά παράταξη του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ερχόμαστε τώρα στη συνέντευξη που έδωσε και δημοσιεύεται σήμερα στην «Εφ. Συν.».
Τι… μας λέει ο Τσίπρας; Ότι παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος. Για όλα φταίνε οι άλλοι, ο ίδιος ποτέ. Καλά, για αυτοκριτική ούτε λόγος. Για συγγνώμη ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Ο Τσίπρας είναι… άσφαλτος που έλεγε και μια αοιδός.
Ας δούμε μερικές από τις… επικές και γεμάτες τοξικότητα και αλαζονεία απαντήσεις του.
Οι... ξεπεσμένοι
Το πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφάνσεις του, έχει ξεπέσει στη συνείδηση του λαού. Της μεγάλης πλειοψηφίας τουλάχιστον. Τα κόμματα, η Δικαιοσύνη, η Βουλή, οι θεσμοί, επίσης. Είναι αυταπάτη και βόλεμα να περιμένουμε κάτι θετικό από ένα σύστημα που δεν θέλει και δεν μπορεί.
Χρειαζόμαστε νέα εργαλεία σκέψης και πράξης, διαφορετικά θα βαλτώσουμε όλοι σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Οι πολίτες – αυτή είναι η δύναμη της αλλαγής σήμερα. Μόνον αυτοί, «από κάτω», μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα «επάνω». Να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Γιατί «ξεβολεύτηκε»
Η δήλωσή μου είναι νομίζω σαφής. Η σχέση μου με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια σχέση ζωής, αλλά έχει κλείσει. Και αν κάποιος καταλαβαίνει την απόφασή μου να μην είμαι πια βουλευτής και να επιχειρήσω μια «πορεία στον λαό» ως ανταγωνιστική, τότε κάνει λάθος. Είναι απόφαση υπέρβασης και όχι ανταγωνισμού.
Πόσο αριστερός είναι
Αν ως Αριστερά εννοούμε την Αριστερά της αντίστασης αλλά και της ευθύνης, των κινημάτων αλλά και της διακυβέρνησης, της Ιστορίας αλλά και του σήμερα, της προγραμματικής καθαρότητας αλλά και της ενωτικής ετοιμότητας, τότε με κάθε μετριοφροσύνη τοποθετώ τον εαυτό μου στον εντελώς αντίθετο πόλο από τη Δεξιά. Την οποία, παρεμπιπτόντως, μια χαρά βολεύει η ανέξοδη ρητορεία, ο μίζερος ανταγωνισμός για το ποιος είναι πιο αριστερός, η δημοπρασία επαναστατικών φράσεων. Αρκεί να δει κανείς προς τα πού στρέφει τα πυρά του ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης για να καταλάβει...
Σε κάθε περίπτωση, όμως, λίγη σημασία έχει πόσο αριστερά στην κλίμακα θα τοποθετήσουμε τον εαυτό μας. Αυτό που μετράει είναι να είμαστε αποτελεσματικοί για τον λαό και τη χώρα μας. «Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια» έλεγε ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Εγώ θα το πω αλλιώς: Αριστερές πολιτικές είναι αυτές που αλλάζουν μια χώρα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευημερίας των πολλών.
Δεν μοιάζει σε κανέναν…
Οι πολιτικοί δεν είναι δημοφιλείς γιατί όλο και περισσότερο μοιάζουν μεταξύ τους. Γιατί δεν πείθουν ότι τους αφορούν περισσότερο το συλλογικό όραμα και το κοινό καλό από το προσωπικό τους συμφέρον και την επανεκλογή τους. Ξέρετε τι μου είπε μια φοιτήτρια που συνάντησα στη Σορβόνη με καταγωγή από την Έδεσσα; «Δεν μπορώ πια να διακρίνω τον αριστερό από τον δεξιό βουλευτή. Κάνουν τα ίδια πράγματα. Μιλάνε με τον ίδιο σχεδόν τρόπο κι ας λένε άλλα λόγια».
Αυτή η διαπίστωσή της με προβλημάτισε και με στεναχώρησε γιατί δεν είναι μόνο η φοιτήτρια, αλλά πολλοί συμπολίτες μας μοιράζονται παρόμοιες σκέψεις. Αν λοιπόν δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν κάνουμε τη διαφορά πρωτίστως ηθικά, αξιακά, πολιτισμικά, πώς θα πείσουμε ότι είμαστε άλλο; Πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο αν δείχνουμε βολεμένοι με τον σημερινό; Ο Αριστοτέλης μάς έμαθε πως δεν αρκεί ο Λόγος, δηλαδή τα επιχειρήματα, χρειάζεται και το Ήθος, δηλαδή ποιος είσαι και τι πράττεις εσύ που μιλάς, αν θέλεις να πείσεις.
Ρουκέτες κατά της αντιπολίτευσης
Δεν υπήρξε κανένα καθοριστικό γεγονός. Υπήρξε η προσωπική και πολιτική ασφυξία που μου προκαλούσαν, όπως και σε εκατομμύρια Έλληνες, κάθε μέρα, όλο και πιο οδυνηρά θα έλεγα, οι καθεστωτικές πρακτικές της κυβέρνησης. Και η εμφανής αδυναμία της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να ανοίξει έναν δρόμο δημοκρατικής διαφυγής. Η παράλυση των θεσμών, της Δικαιοσύνης, της ίδιας της Βουλής με τους σημερινούς συσχετισμούς της, μου δημιουργούσε την αίσθηση της πολιτικής ασφυξίας εντός της.
Και με παρακινούσε να διαθέσω όποιο πολιτικό κεφάλαιο μου έδωσαν οι πολίτες, όχι στη διατήρηση των προνομίων του βουλευτή, αλλά στην προσπάθεια να αντιστραφεί η πορεία απογοήτευσης της κοινωνίας και φθοράς της δημοκρατίας. Είναι μια αντισυμβατική πρωτοβουλία με κίνητρα ηθικά. Ήθελα πριν απ' όλα να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, με τη συνείδησή μου. Δεν ήθελα πια να απολαμβάνω προνόμια, όταν αισθανόμουν ότι δεν είχα καμιά δυνατότητα να ανταποκριθώ στις προσδοκίες όσων με εμπιστεύτηκαν. Αλλά και κίνητρα πολιτικά.
Αποφάσισα να απελευθερωθώ από δεσμεύσεις, αξιώματα και μηχανισμούς. Να βγω έξω από το πολιτικό σύστημα που, κατά τη γνώμη μου, ως έχει, δεν μπορεί τίποτα πια να δώσει στην κοινωνία και την πατρίδα. Μια φυγή προς τα μπρος, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Γιάννη Σκαρίμπα. Προς την κοινωνία, τους πολίτες, όσους αρνούνται με όρους μάχης ή και με όρους σιωπηλής αποδοκιμασίας να συμμορφωθούν με τη σημερινή πραγματικότητα.
Ο… ασυμβίβαστος «επαναστάτης» του γλυκού νερού
Τέλος, στην ερώτηση αν υπάρχουν περιθώρια για τη λεγόμενη προοδευτική αντιπολίτευση να ασκεί τον ρόλο και τα καθήκοντά της ο «άχαστος» απαντά:
Όχι. Δεν υπάρχουν. Όσο τουλάχιστον αυτή δείχνει συμφιλιωμένη με τη σημερινή σήψη και δεν διακινδυνεύει υπερβάσεις. Αυτή είναι η γνώμη που διαμόρφωσα μέσα από βασανιστικό προβληματισμό, με βάση την εμπειρία, τις εξελίξεις μετά τις τελευταίες εκλογές, αλλά και τις αξίες που θέλω να υπηρετώ. Αυτός είναι και ο λόγος που με οδήγησε να πω όχι στην ασφάλεια του επαγγελματία πολιτικού και να συναντηθώ με την ανασφάλεια του πολίτη. Παρότι ξέρω ότι κανείς πολιτικός δεν μπορεί να νιώσει πλήρως την ανασφάλεια του πολίτη.
