Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί με συνάξεις σε διάφορα σημεία της Ελλάδας να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη εδώ. Οι γνωρίζοντες όμως πρόσωπα και πράγματα μπορεί μπροστά του να μη λένε πολλά για να μην τους κατηγορήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης ότι τον υπονομεύουν, αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες τα στόματα ανοίγουν.
Και λένε το αυτονόητο: ότι σε όλες αυτές τις συγκεντρώσεις δίνουν το παρών τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Κανένα νέο πρόσωπο, καμία νέα ιδέα που θα μπορούσε να έχει απήχηση στην κοινωνία και να κάνει γκελ. Αυτό είναι, μου λένε, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του Ανδρουλάκη.
Η μη διεύρυνση του κόμματος, είτε γιατί το περιβάλλον του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί τη φοβική γραμμή του αρχηγού του, που βλέπει παντού εχθρούς και φαντάσματα, είτε γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι ο Ανδρουλάκης μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη, δημιουργεί αυτό το σκηνικό που δεν αφήνει περιθώρια ανατροπών ούτε κάποια προοπτική για τη Χαριλάου Τρικούπη.
Όσοι γνωρίζουν τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες του Κινήματος –αναλύοντας παράλληλα και τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων– εκτιμούν ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις εάν θέλουν το κόμμα τους να έχει μέλλον, να αποκτήσει μια κυβερνητική προοπτική.
Αν και οι περισσότεροι θεωρούν ότι η περίπτωση Ανδρουλάκη είναι μη αναστρέψιμη και όσο η αναζήτηση ψηφοφόρων δεν αποδίδει, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει είτε το ΠΑΣΟΚ περάσει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είτε όχι. Και το δίλημμα θα γίνει ακόμη πιο μεγάλο όταν έρθει η ώρα που θα ανοίξει η κάλπη και το Κίνημα θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Όσο για τα επιχειρήματα της σοβαρής αντιπολίτευσης που έχει πετύχει να μειώσει τη διαφορά που έχασε από τη ΝΔ, δεν πείθουν κανένα. Άσε δε που, όπως σχολιάζουν οι κακεντρεχείς σύντροφοί του, οι συνάξεις που κάνει μοιάζουν περισσότερο με μνημόσυνο στο οποίο συγκεντρώνονται οι συγγενείς και οι φίλοι που ζουν ακόμη...
