Ο Νίκος Ανδρουλάκης δικαίως χαρακτηρίζεται από πολλούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ ως «ο μοιραίος πρόεδρος του κόμματος». Εμφανίζεται από τη μια πλευρά ως ο πολιτικός αρχηγός που τα ξέρει όλα, τοποθετείται επί παντός επιστητού και στηλιτεύει οποιαδήποτε πρωτοβουλία της κυβέρνησης, ακόμη και αν χρειαστεί να κάνει το άσπρο μαύρο.
Σε όλα έχει δίκιο, για τα πάντα έχει λύσεις με ευχολόγια μη υλοποιήσιμα. Η τακτική και η στρατηγική του παραπέμπουν στον ΣΥΡΙΖΑ μιας παλιάς εποχής, με αποτέλεσμα στο κόμμα του να έχει κολλήσει δικαίως η ταμπέλα του «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ».
Επιπρόσθετα, ο κ. Ανδρουλάκης μπορεί να χαρακτηριστεί μοιραίος ηγέτης επειδή στη μέχρι τώρα θητεία του έχει οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ μόνο σε ήττες, επειδή στις τελευταίες ευρωεκλογές δεσμεύτηκε προεκλογικά ότι το κόμμα του θα είναι δεύτερο, επειδή η μέχρι τώρα πολιτική του έχει οδηγήσει το άλλοτε κραταιό κόμμα σε ποσοστά ενός κόμματος… αποκόμματος που από σπόντα βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης λόγω των διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ του σήμερα κονταροχτυπιέται για τη δεύτερη θέση με την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και μέρα με τη μέρα παίρνει όλο και περισσότερο τον κατήφορο στις δημοσκοπήσεις. Όλα φταίνε στο ΠΑΣΟΚ πλην του Νίκου Ανδρουλάκη. Όλα ο πρόεδρος τα κάνει καλά, όλα τα ξέρει, αλλά η κοινωνία και οι πολίτες φαίνεται ότι ακολουθούν πιστά το δόγμα «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».
Την… πάτησαν οι ψηφοφόροι ουκ ολίγες φορές από τα «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου και τις μεγαλόστομες εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα, που μας έμειναν παρακαταθήκη μόνο στα λόγια, και φαίνεται ότι πλέον για τον κόσμο «το πάθημα έγινε μάθημα». Γι’ αυτό και ο δημοσκοπικός κατήφορος του κ. Ανδρουλάκη, γι’ αυτό και η αδυναμία του να προσελκύσει ψηφοφόρους από τον κατακερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Ανδρουλάκης δείχνει με την πολιτική του να τα ξέρει όλα, αλλά δεν πείθει με τις προτάσεις του και τη στείρα και εμμονική αντιπολίτευση που ασκεί απέναντι στην κυβέρνηση. Ο κ. Ανδρουλάκης αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η πολιτική του είναι πλέον ξεπερασμένη και ανήκει σε μια άλλη εποχή, ενώ ο σημερινός ψηφοφόρος αναζητεί τη σταθερότητα και όχι τις περαιτέρω περιπέτειες… Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια για το προφίλ που βγάζει προς τα έξω ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
«Παντογνώστης και επικριτής σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή απόφαση της κυβέρνησης. Προτάσεις δήθεν κυβερνητικές, που δεν πείθουν την κοινωνία για το υλοποιήσιμό τους όσον αφορά την εξεύρεση πόρων για την εκτέλεσή τους».
«Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός του “προπονητή της εξέδρας”. Χωρίς να λέει από πού θα βρει τα λεφτά, να τάζει λεφτά και μειώσεις φόρων. Χωρίς να έχει διαβάσει μια απόφαση, να σχολιάζει μια απόφαση και να θεωρεί ότι είναι μια διπλωματική ήττα της κυβέρνησης. Χωρίς να έχει δει το κείμενο της συμφωνίας για το πρόγραμμα SAFE –αυτά έγιναν μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα– να θεωρεί ότι ήταν μια ακόμη διπλωματική ήττα της χώρας, ενώ η χώρα μας έβαλε τους πιο σημαντικούς όρους που μας προστατεύουν απόλυτα και όχι μόνο την ομοφωνία και το άρθρο 16, το οποίο ανέλυσα την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτός είναι ο “προπονητής της εξέδρας”», όπως χαρακτηριστικά επισήμανε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, αναδεικνύοντας επί της ουσίας την αχίλλειο πτέρνα του Νίκου Ανδρουλάκη και του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ. Μαρινάκης υποστήριξε αντίστοιχα ότι ο κ. Ανδρουλάκης σε κάθε θέμα θεωρεί ότι ο ίδιος έχει κάνει τα πάντα καλύτερα, υποστηρίζοντας ότι «ο “προπονητής της εξέδρας” είναι αυτός, ο οποίος βλέπει άλλους να παίζουν και θεωρεί ότι θα τα έκανε όλα καλύτερα».
Και απ’ όσο φαίνεται, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πίσω από τις γραμμές φαίνεται να προσφέρει και πολύτιμες υπηρεσίες συμβουλευτικής στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, εκτός των απαντήσεων που δίνει στον κ. Ανδρουλάκη. Θα μπορούσαν για παράδειγμα οι υποδείξεις του Παύλου Μαρινάκη να φανούν χρήσιμες στον κ. Ανδρουλάκη για να κάνει στροφή από την τοξική και ατεκμηρίωτη πολιτική.
Ωστόσο, ο κ. Ανδρουλάκης δεν έχει, όπως όλα δείχνουν, την πρόθεση να ακούσει τις πολύτιμες συμβουλές του αντιπάλου, αλλά ούτε καν τις φωνές διαμαρτυρίας μέσα στο ίδιο του το κόμμα για την πολιτική και τη στρατηγική που ασκεί επί θητείας του. Δεν ακούει κανέναν, αποφασίζει μόνος. Πολύ απλά. Δεν υπάρχει συλλογικότητα, δεν υπάρχουν όργανα, πλην των απόψεων της ηγεσίας που αποτελούν de facto πανάκεια για όλους στο ΠΑΣΟΚ.
Και εδώ κάπου στον επίλογο κολλάει η φράση της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη «πρόεδρε, δεν αρέσουμε πια» με την οποία φέρεται να απάντησε στο ερώτημα του Ανδρέα Παπανδρέου αναφορικά με την πορεία του ΠΑΣΟΚ. Η Μελίνα απευθυνόταν στον Ανδρέα Παπανδρέου, τότε που το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει τη λάμψη του και φαινόταν ότι θα ηττηθεί στις εκλογές του 1989. Μήπως η φράση της Μελίνας θα πρέπει να απασχολήσει σήμερα έντονα ηγεσία και στελέχη του Κινήματος;
