Σαν σήμερα, στις 25 Ιουλίου 1996, η Ελλάδα σηκώνεται για άλλη μια φορά στα χέρια του Πύρρου Δήμα. Στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’96, ο αθλητής από τη Χειμάρρα γράφει ξανά Ιστορία, κατακτώντας το δεύτερο συνεχόμενο χρυσό του μετάλλιο στην άρση βαρών, στην κατηγορία των 83 κιλών, με σύνολο 392,5 κιλά. Και δεν ήταν μόνο το βάρος που σήκωσε· ήταν και η ψυχή ενός ολόκληρου λαού.
Η Ατλάντα εκείνο το καλοκαίρι έβραζε από θερμοκρασίες και από ένταση. Στο Georgia World Congress Center, η ελληνική σημαία ίσα που ξεχώριζε στο πλήθος, αλλά θα κατέληγε να κυματίζει πιο ψηλά απ’ όλες. Ο Πύρρος, συγκεντρωμένος, σχεδόν ανέκφραστος πριν ξεκινήσει, είχε από νωρίς δηλώσει: «Δεν πάω απλά να αγωνιστώ. Πάω να ξανασηκώσω την Ελλάδα ψηλά».
Είχε πίσω του ήδη ένα χρυσό μετάλλιο από τη Βαρκελώνη το 1992, όπου είχε φωνάξει το περίφημο «Για την Ελλάδα!» με δάκρυα στα μάτια, μια κραυγή που έμελλε να γίνει εθνικό σύμβολο ελπίδας σε δύσκολες εποχές.
Το 1996, όμως, οι απαιτήσεις ήταν μεγαλύτερες. Όλοι τον ήξεραν, όλοι τον φοβούνταν. Οι αντίπαλοι δυνατοί, οι κάμερες καρφωμένες πάνω του, οι ελπίδες ενός έθνους στους ώμους του. Ή καλύτερα… στα μπράτσα του. Εκείνη τη μέρα, ο Δήμας έκανε 175 κιλά στο αρασέ και 217,5 στο ζετέ. Σύνολο 392,5. Χρυσό. Ούτε ανάσα πρόλαβε να πάρει το στάδιο. Επικράτησε σιωπή – η παράξενη εκείνη σιωπή που φέρνει ένα δέος, πριν ξεσπάσει ο κόσμος σε ζητωκραυγές.
«Αυτό ήταν για την Ελλάδα. Για τον λαό μας» είπε μετά, πιο συγκινημένος από ποτέ.
Το πρόσωπό του δεν είχε ούτε ίχνος έπαρσης. Ήταν η έκφραση ενός ανθρώπου που είχε κάνει το καθήκον του. Σαν αξιωματικός σε αποστολή.
Τον χειροκροτούσαν οι πάντες – και Έλληνες και ξένοι. Γιατί ο Δήμας δεν ήταν πια απλώς ένας πρωταθλητής. Ήταν σύμβολο. Ήταν ένας νέος ήρωας του ολυμπισμού, αυθεντικός, χωρίς υπερφίαλες δηλώσεις, χωρίς χορηγούς να του γράφουν λόγια. Μιλούσε και σήκωνε βάρη όπως ζούσε: λιτά, περήφανα, με πίστη.
Η νίκη στην Ατλάντα δεν ήταν η τελευταία. Το 2000, στο Σίδνεϊ, θα κατακτούσε και τρίτο χρυσό – ένα σπάνιο τριπλό κατόρθωμα, που τον έβαλε στο Πάνθεον των μεγαλύτερων αθλητών όλων των εποχών. Και το 2004, στην Αθήνα, μπροστά στο δικό του κοινό, θα κατέληγε στην τέταρτη θέση, όμως θα τον τιμούσαν σαν θρύλο. Εκείνο το «αντίο» του στην Ελλάδα, με τη συγκίνηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, είναι εικόνα που δύσκολα ξεχνιέται.
Ο Πύρρος Δήμας δεν ήταν ποτέ προϊόν της τηλεόρασης. Ήταν το παιδί που ήρθε από τη Βόρεια Ήπειρο, κουβαλώντας μέσα του το βάρος της Ιστορίας, της ταυτότητας και του ανήκειν. Μιλούσε για την Ελλάδα χωρίς να φοβάται. Σήκωνε το σώμα του και μαζί του, ένα έθνος που έψαχνε ήρωες, τότε που δεν υπήρχαν πολλά για να σε κάνουν να χαμογελάσεις.
Μετά το τέλος της καριέρας του, μπήκε στην πολιτική, στάθηκε στο πλευρό των Ελλήνων της μειονότητας, μίλησε για τους δικούς του ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε το όνομά του για προσωπικό όφελος. Πάντα πρώτα ο αγώνας. Η αλήθεια.
Σαν σήμερα, λοιπόν, το 1996, δεν κέρδισε απλώς ένα μετάλλιο ένας σπουδαίος αρσιβαρίστας. Γεννήθηκε, για δεύτερη φορά, ο μύθος ενός Έλληνα που κατάφερε με μόχθο, πειθαρχία και καρδιά να γράψει Ιστορία.
Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Όχι με προκλήσεις, αλλά με βλέμμα σταθερό.
Όχι για τον εαυτό του, αλλά «για την Ελλάδα».
