Ημέρα εθνικής μνήμης, σημαίες, παρελάσεις, λόγοι και στεφάνια. Και μέσα σ’ όλα, μια εκκωφαντική απουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρώην πρωθυπουργός που ετοιμάζεται —υποτίθεται— για τη μεγάλη του «επιστροφή», δεν βρήκε χρόνο να γράψει ούτε μία φράση για την 28η Οκτωβρίου. Κανένα μήνυμα, καμία ανάρτηση, καμία τυπική έστω αναφορά. Λες και η εθνική επέτειος ήταν κάτι ξένο, κάτι που δεν τον αφορά.
Αντίθετα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον έχουμε δει να εύχεται για το Ραμαζάνι, να σχολιάζει την κατάσταση στην Παλαιστίνη, να μιλά για παγκόσμια ειρήνη. Όλα επιτρεπτά και θεμιτά. Όμως πώς γίνεται να θυμάται όλον τον πλανήτη εκτός από τη χώρα που κυβέρνησε; Αν αυτό είναι το περιβόητο rebranding του, τότε μάλλον ξεκίνησε από λάθος manual. Γιατί όταν προσπαθείς να χτίσεις ξανά προφίλ ηγέτη, ξεκινάς από τα αυτονόητα — από το να δείξεις ότι σέβεσαι την ιστορία σου.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας δείχνει αμηχανία απέναντι σε εθνικά σύμβολα. Το 2011, έγραφε ότι «στους δρόμους βγαίνουμε για να περπατήσουμε ή να διαδηλώσουμε. Όχι για να παρελαύνουμε». Τέσσερις μέρες μετά, τα γνωστά επεισόδια στη Θεσσαλονίκη. Δεκατρία χρόνια πέρασαν, κι όμως μοιάζει να μην έχει κάνει ούτε μισό βήμα μακριά από εκείνη τη νοοτροπία.
Ακόμη και στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, που θα ήταν μια ιδανική στιγμή να δείξει ενότητα και ωριμότητα, προτίμησε να απουσιάσει. Σαν να φοβάται τις στιγμές που ενώνουν, γιατί του θυμίζουν πόσο έχει διχάσει.
Το rebranding, τελικά, δεν είναι υπόθεση επικοινωνιολόγων. Θέλει ψυχή, σεβασμό και συνέπεια. Κι αυτά, δυστυχώς, δεν τα βρίσκεις στα ράφια των Lidl.
