Στη ΔΕΘ, ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε να μας «αποκαλύψει» το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την επόμενη μέρα των εκλογών. Με το βλέμμα σταθερό και τη φωνή βαρύγδουπη, δήλωσε ότι αν το κόμμα του βγει πρώτο – έστω και με μία ψήφο διαφορά – τότε δεσμεύεται πως την επόμενη μέρα θα υπάρχει κυβέρνηση. Ακούγεται ωραίο, σχεδόν αθώο, μέχρι να αναλογιστεί κανείς με ποιον θα πρέπει να συνεργαστεί για να υλοποιηθεί αυτή η «μαγική» υπόσχεση.
Γιατί, στην πραγματικότητα, η αριθμητική δεν αστειεύεται. Το ΠΑΣΟΚ μόνο του δεν φτάνει πουθενά. Χρειάζεται ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και, ναι, ακόμη και Ελληνική Λύση για να φτιαχτεί κυβερνητική πλειοψηφία. Μιλάμε για ένα κοκτέιλ πολιτικής πανσπερμίας: από την προοδευτική ατζέντα του ΠΑΣΟΚ μέχρι τις ακραίες θέσεις της Ελληνικής Λύσης, όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Η σκέψη και μόνο είναι τρομακτική – αν η πολιτική ήταν γεύση, αυτό θα ήταν μίγμα που θα προκαλούσε ναυτία.
Κι όμως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να βλέπει κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως, μιλά για «σταθερότητα» και «συνεργασίες», σαν να μην έχει καμία σημασία ποιοι θα συμμετέχουν. Λες και η χώρα είναι ένα τραπέζι με τακτοποιημένα ποτήρια και πιατέλες και όχι μια πραγματικότητα όπου τα πολιτικά άκρα και οι αντιθέσεις δεν μπορούν απλώς να καλυφθούν με μία ανακοίνωση τύπου «θα τα βρούμε».
Η υποσχετική αυτή για «κυβέρνηση την επόμενη μέρα» είναι στην ουσία μια πολιτική παρτιτούρα χωρίς νότες, μια υπόσχεση που αν πραγματοποιηθεί θα μοιάζει περισσότερο με κακόγουστο πείραμα παρά με σοβαρή διακυβέρνηση. Και αν κάτι μένει ξεκάθαρο, είναι πως ο Νίκος Ανδρουλάκης, με την «αθώα» του δήλωση, δεν δεσμεύεται μόνο σε κυβέρνηση· δεσμεύεται στην αβεβαιότητα, στον εκβιασμό των αριθμών και στην πολιτική ανακολουθία.
Στο τέλος, η μόνη σταθερά είναι η αμηχανία που προκαλεί ο ίδιος. Αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι το κοινό θα τον ακολουθήσει με μάτια κλειστά, μάλλον υποτιμά το αίσθημα κοινής λογικής των πολιτών.
