Τόσο στην ομιλία του στο πλαίσιο της παρουσίας του ως –από σπόντα– αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, όσο και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε την Κυριακή, ο Νίκος Ανδρουλάκης έλεγε και ξανάλεγε ότι δεν έχει… σπόνσορες.
Το είπε, το ξαναείπε, το απάντησε και σε άσχετες ερωτήσεις –αν και επί της ουσίας απαντούσε αυτό που ήθελε και όχι αυτό που τον ρωτούσαν– με μια εμμονή που έβγαζε ένα είδος αγωνίας. Τι ότι θα πολεμήσει τα συμφέροντα γιατί δεν τον κρατά κανείς είπε, τι ότι δεν έχει σπόνσορες επανέλαβε, τι ότι θα συγκρουστεί υποστήριξε, δείχνοντας προς την πλευρά των πολιτικών του αντιπάλων.
Μόνο που στο τέλος της ημέρας έβγαλε μια… αγωνία να πείσει αυτούς που τον ακούν παρότι κανείς δεν έθεσε τέτοιο θέμα. Θα πει κανείς ότι το έχουν πει και άλλοι αρχηγοί στα χρόνια που έχουν περάσει. Ναι, είναι αλήθεια. Απλά προκαλεί και ένα ερώτημα αυτή η συνεχιζόμενη τοποθέτηση.
Αν θέλει να πει κάτι, ας το πει. Αν θέλει να πει κάτι για τους άλλους αρχηγούς επίσης. Αλλά ας το κάνει με ονόματα και… διευθύνσεις.
Υγ.: Όταν ένας πολιτικός αρχηγός δηλώνει ότι πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική πάντως όσο και να είναι ένα θεματάκι προκύπτει. Ειδικά όταν αυτοχαρακτηρίζεται ως… παράδειγμα.
