O Eυάγγελος Βενιζέλος με το γνωστό γλαφυρό του ύφος και προκειμένου να περιγράψει τις ανίερες συμμαχίες που αναπτύχθηκαν την περίοδο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε μιλήσει για την τρίτη συνιστώσα της κυβέρνησης Τσίπρα. Αναφερόταν στην υποστήριξη που αφειδώς παρείχε το «σύστημα Καραμανλή» στον κ. Τσίπρα, κάτι που επισφραγίστηκε με την ανάδειξη του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
του Ανδρέα Παπαδόπουλου
Επί μια πενταετία το Προεδρικό Μέγαρο δεν λειτουργούσε ως ο θεματοφύλακας του Πολιτεύματος, αλλά ως δεύτερο, παράλληλο κέντρο εξουσίας με αυτό του Μαξίμου. Οι γνωρίζοντες, για παράδειγμα, έχουν να λένε για τις νυχτερινές επισκέψεις του Μίμη Παπαγγελόπουλου στο Προεδρικό Μέγαρο, την περίοδο που ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης αξιολογούσε, ως μη όφειλε, την υπόθεση της Novartis ως το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους».
Η συνεργασία, λοιπόν, ήταν κάτι παραπάνω από αρμονική και δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμούσε διακαώς την ανανέωση της θητείας του κ. Παυλόπουλου. Ήξερε ότι μια τέτοια εξέλιξη θα λειτουργούσε ουσιαστικά ως ανάχωμα στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, αλλά και ως δικό του υποστήριγμα. Τα σχέδια αυτά διαλύθηκαν με την τολμηρή απόφαση του πρωθυπουργού τον περασμένο Μάρτιο να επιλέξει την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για τη θέση του πρώτου πολίτη της χώρας.
Στον περίπου έναν χρόνο από ασκεί τα καθήκοντά της η κυρία Σακελλαροπούλου έχει αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων, λειτουργώντας ως Πρόεδρος μιας φιλελεύθερης και ευρωπαϊκής χώρας. Που σέβεται όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους, τη θρησκευτική τους επιλογή, τη σεξουαλική τους ταυτότητα κλπ. Που πολιτεύεται με συμβολισμούς, αλλά και με το δικό της προσωπικό παράδειγμα. Με παρεμβάσεις που δεν αφήνουν περιθώρια πολιτικής αξιοποίησης από κάποιο κόμμα, που δεν αναπαράγουν την εθνική μιζέρια και τη λογική της ψωροκώσταινας. Κυρίως, όμως, λειτουργεί χωρίς μύχιες πολιτικές σκέψεις και προσωπική ιδιοτέλεια, για αυτό και το Προεδρικό Μέγαρο δεν είναι πλέον κέντρο προώθησης (σκοτεινών) πολιτικών σχεδίων αλλά (και πάλι) ναός της Δημοκρατίας.
Με άλλα λόγια, θα λέγαμε ότι η κυρία Σακελλαροπούλου κινείται στον αντίποδα του προκατόχου της. Για αυτό και από την επομένη της ανάληψης των καθηκόντων της έχει γίνει στόχος όλων των συστημάτων που στήριζαν, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, τον κ. Παυλόπουλο. Η κριτική γίνεται είτε με την επίκληση του εθνικού και θρησκευτικού συναισθήματος, είτε με fake news, αν και στις περισσότερες των περιπτώσεων αποδεδειγμένα αυτά συνδέονται. Γνώστες της ψυχολογίας του κοινού που απευθύνονται, επιδιώκουν να παρουσιάσουν την κυρία Σακελλαροπούλου ως πρόσωπο μειωμένης πατριωτικής συνείδησης ή πως αντιμάχεται την ορθοδοξία. Παρότι, βεβαίως, κανένας δεν έχει ανάγκη από πιστοποιητικά πατριωτισμού, πόσω μάλλον η κυρία Σακελλαροπούλου, η έως τώρα θητεία της δεν εξαντλείται σε αυστηρά μηνύματα προς την Τουρκία, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν η χαρά των σκιτσογράφων, αλλά σε δηλώσεις και κινήσεις που έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Όπως για παράδειγμα οι επισκέψεις της και οι συναντήσεις που είχε στα ακριτικά νησιά της χώρας, μεταξύ αυτών και το Καστελόριζο.
Είναι ξεκάθαρο ότι η κυρία Σακελλαροπούλου ενοχλεί κέντρα και παράκεντρα. Γιατί τους χάλασε τη σούπα στη νομή και τη διαχείριση της εξουσίας που είχαν μάθει δίπλα στον κ. Παυλόπουλο. Όμως ο ενορχηστρωτής όλων αυτών των επιθέσεων που δέχεται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μάλλον κάνει σοβαρό λάθος. Έχω την πεποίθηση πως όσο της επιτίθενται αυτά τα κέντρα τόσο θα ανεβαίνει η εκτίμηση των Ελλήνων στο πρόσωπό της και άλλο τόσο θα απαξιώνεται ο προκάτοχός της.
Πηγή: athensvoice.gr
