Οι μισοί μάς καλούν να πάμε στη συγκέντρωση στη μνήμη των θυμάτων στα Τέμπη, και οι άλλοι μισοί να μην πάμε γιατί εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι η χώρα οδεύει μακαρίως σ’ έναν νέο εθνικό διχασμό. Που εάν διαβαστεί πίσω από τις λέξεις, θα βρείτε μπροστά σας τα λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Κάθε 10 χρόνια η Ελλάδα κλοτσάει την τύχη της». Το μίσος καλλιεργεί τη διχόνοια και καταλήγουμε στο λάκτισμα. Η «Ελλάδα των αεριτζήδων», όπως είχε πει ο Λεωνίδας Κύρκος, στην οποία προστέθηκαν πριν από μια δεκαετία και οι ψεκασμένοι, υποβοηθούμενοι από μια νέα πολιτική γενιά ημιμαθών, δημαγωγών και λαϊκιστών.
Πριν από λίγα χρόνια, μετά την περιπέτεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, μια επιστημονική έρευνα για λογαριασμό της ΔιαΝΕΟσις είχε καταγράψει μεταξύ άλλων ευρημάτων και το εξής εντυπωσιακό: Το 1/3 πιστεύει ότι ψεκάζεται! Προφανώς, βάσει των δεδομένων που έχουν προκύψει με αφορμή την τραγωδία –γιατί άλλα είναι τα αίτια– όσοι πίστευαν τότε ότι ψεκάζονται το πιστεύουν και σήμερα.
Συνεπώς θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι αυτοί ζούνε ανάμεσά μας, υπάρχουν, και να ασχοληθούμε με τους άλλους, τους λογικούς που συμπάσχουν με τις οικογένειες των θυμάτων αλλά δεν καταπίνουν αμάσητες τις θεωρίες συνωμοσίας που διακινούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και μάλιστα από ομάδες εκτός Ελλάδας) και τα σενάρια συγκάλυψης με τα οποία τα κόμματα της αντιπολίτευσης (άλλα κεκαλυμμένα και άλλα απροκάλυπτα) επιχειρούν να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης.
Δυστυχώς μια εθνική τραγωδία εξελίσσεται βασανιστικά σε έναν εθνικό διχασμό, από τον οποίον κερδισμένοι δεν θα βγουν οι λαϊκιστές πολιτικοί που πρωτοστατούν στη διακίνηση θεωριών συνωμοσίας –τους οποίους εν πολλοίς έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα, για να μην πω ότι έχουν εγκλωβιστεί στα αφήγημά τους–, αλλά όσοι κρύβονται πίσω από την αφορμή.
Και αυτοί που κρύβονται είναι ετερόκλητα συμφέροντα, που είτε για οικονομικούς λόγους είτε για λόγους που έχουν να κάνουν με τη στάση που κράτησε η κυβέρνηση σε μείζονα θέματα εξωτερικής πολιτικής, χρησιμοποιούν τα Τέμπη για να εκτροχιάσουν την Ελλάδα.
Θέλουν να αξιοποιήσουν τις μαζικές συγκεντρώσεις προκειμένου να διαμορφώσουν τετελεσμένα με επιχείρημα την… απώλεια της κοινωνικής δεδηλωμένης! Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, αφού δεν μπορούμε να ρίξουμε τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του στη Βουλή, θα τον ρίξουμε στα πεζοδρόμια και στις πλατείες.
Είναι πλέον οφθαλμοφανές, μετά μάλιστα και τη δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλου και προηγουμένως του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, ότι εμμέσως θέτουν υπό αίρεση την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης.
Ως εκ τούτου, αυτές οι δηλώσεις, καθώς και παρόμοιες από πολιτικούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, βάζουν το πλαίσιο εντός του οποίου καλούν την κοινή γνώμη να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις. Και εδώ γεννάται το ερώτημα: Ποιος εγγυάται ότι αυτές οι συγκεντρώσεις δεν θα μετατραπούν σε αντικυβερνητικά συλλαλητήρια;
Λοιπόν, ξεκάθαρα και για να μην κρυβόμαστε –όπως αυτοί– πίσω από το δάκτυλό μας (και κυρίως πίσω από τον «δάκτυλο» που κινεί τα νήματα): Το προσκλητήριο για τις 28 Φεβρουαρίου έχει πολιτικά κίνητρα, εργαλειοποιεί σε έσχατο βαθμό το συναίσθημα, και έχει σαφή αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά.
Διότι οι περισσότεροι που θα πάνε δεν θρηνούν, δεν πενθούν και σε κάθε περίπτωση και αετό θα πετάξουν και τις ταβέρνες θα γεμίσουν.
Αλίμονο στα παιδιά που χάθηκαν και στον πόνο των οικογενειών που θα τους συνοδεύει όταν τα φώτα της δημοσιότητας στραφούν αλλού.
Γιατί αυτοί θα μείνουν μόνοι, όπως έμειναν οι οικογένειες και οι συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι και στη ΜΑΡΦΙΝ.
Γι’ αυτό έχουμε όλοι ευθύνη να αποτρέψουμε μια νέα τραγωδία σε βάρος της χώρας, της δημοκρατίας, της ομαλότητας και των θεσμών.
Έως εδώ!
