Μαζί με το πύρινο ποτάμι που διατρέχει απ’ άκρου εις άκρον την Ελλάδα είναι και μερικές λέξεις που πλημμύρισαν τον δημόσιο διάλογο. Ξεχωρίζω την πολύ σπουδαία και μεστή νοήματος «πρόληψη», είναι πλέον στα χείλη όλων, συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων, και αυτό είναι ήδη μια νίκη, εννοώ να χρησιμοποιούμε κοινό κώδικα επικοινωνίας – με την προϋπόθεση βεβαίως ότι εννοούμε και το ίδιο πράγμα, διότι μπορεί να λέμε την ίδια λέξη, αλλά για τον καθέναν να σημαίνει κάτι άλλο. Όλοι ξέρετε πόσες και πόσο διαφορετικές σημασίες έχει η λέξη «αγάπη», που την έχουμε ψωμοτύρι, αλλά το ψωμί είναι χωρίς ψίχα συνήθως.
Πάμε όμως στην πρόληψη. Για να πω την αμαρτία μου, έτσι όπως την ακούω έχω την εντύπωση πως περιμένουμε μια Πέμπτη πρωί, καλή ώρα, το κράτος να ανοίξει μια τεράστια ομπρέλα πάνω από τα κεφάλια μας και μεμιάς δεν θα καιγόμαστε, δεν θα πνιγόμαστε, δεν θα σκοτωνόμαστε από το κάπνισμα, το αλκοόλ, το πάχος, τη χοληστερίνη, την οδήγηση χωρίς ζώνη και κράνος, την άγνοια για όσα θεωρούμε ότι γνωρίζουμε – δηλαδή περίπου τα πάντα.
Σας έχω νέα! Η πρόληψη θέλει δουλειά πολλή. Ήτοι: τήρηση ορίων, κανόνων, νόμων, μόρφωση – πάνω απ’ όλα όμως απαιτείται η παραδοχή ότι είμαστε όλοι απαραίτητοι και δεν περισσεύει κανένας, δηλαδή να συνεργαστούν πολλά «εγώ» για να συνθέσουμε το περιβόητο «εμείς». Εμείς που έχουμε δικαιώματα, αλλά έχουμε και υποχρεώσεις από την ώρα που ξυπνάμε το πρωί μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούμε το βράδυ και θα πρέπει, αγκαλιά με το μαξιλάρι, να κάνουμε τον απολογισμό όσων πετύχαμε και όσων παραλείψαμε. Αθροίζοντας τα μικρά χτίζουμε τα μεγάλα – και όταν λέω χτίζουμε, εννοώ όχι όπως και όπου του καπνίσει του καθενός, γιατί μετά οι καπνοί φτάνουν σε άγνωστους γαλαξίες και διαταράσσουν τη γαλήνη και άλλων μορφών ζωής ή και του τίποτα.
