Πέρασαν 34 χρόνια από την ημέρα που το πιστόλι της «17Ν» έκοψε το νήμα της ζωής του αντιστασιακού δημοσιογράφου Παύλου Μπακογιάννη. Ηταν η 26η Σεπτεμβρίου του 1989 όταν οι αιμοσταγείς τρομοκράτες Δημήτρης Κουφοντίνας και Ηρακλής Κωστάρης, συνοδευόμενοι από τον Σάββα Ξηρό, πυροβόλησαν πισώπλατα στην πολυκατοικία της οδού Ομήρου 35 στο κέντρο της Αθήνας τον αρχιτέκτονα της προσέγγισης της Κεντροδεξιάς με την Αριστερά.
Ο Ευρυτάνας αντιστασιακός Παύλος Μπακογιάννης, ο δημοσιογράφος ο οποίος όρθωσε το ανάστημά του στους Απριλιανούς καταγγέλλοντάς τους μέσω του βαυαρικού ραδιοφώνου, πλήρωσε με τη ζωή του την προσπάθειά του να κλείσουν οι πληγές που είχε ανοίξει ο εμφύλιος. Η δράση του αυτή είχε ως αποτέλεσμα την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Στον Συνασπισμό τον εμπιστεύονταν και τον αναγνώριζαν ως διαμεσολαβητή. Ηταν ως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ο εισηγητής του νομοσχεδίου για την εξάλειψη των πληγών του εμφυλίου, που υπερψηφίστηκε λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του από τη «17Ν».
«Ασυμβίβαστη στάση»
Αλλά η εξωκοινοβουλευτική (άκρα) Αριστερά των καταγωγίων, η οποία διαχρονικά επένδυε στο αίμα και στην ιδεολογική μισαλλοδοξία, υπέφερε και από το σύνδρομο της «πρωτοκαθεδρίας της πράξης». Και έτσι κατέστρεφε και δολοφονούσε. Τον προαναφερόμενο όρο τον είχε χρησιμοποιήσει ο Νουτ Φόλκερτς, στέλεχος της αριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF, σε διεθνή συνάντηση στη Ζυρίχη για το «αντάρτικο πόλεων», στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
«Η ασυμβίβαστη στάση του έναντι της χούντας εξασφάλισε στο ελληνικό πρόγραμμα τεράστια εμβέλεια, εντός και εκτός Γερμανίας. Πολύ σύντομα η εκπομπή του Μονάχου κατάφερε να γίνει συνώνυμο της μαχόμενης δημοσιογραφίας, με ανεξάρτητο σχολιασμό των γεγονότων και των εξελίξεων στην Ελλάδα, έχοντας την υποστήριξη των προϊσταμένων της βαυαρικής ραδιοφωνίας και σύσσωμης της δημοκρατικής Γερμανίας», διαβάζουμε για τον Παύλο Μπακογιάννη στο βιβλίο του Νίκου Παπαναστασίου για τον Ευρυτάνα δημοσιογράφο, πολιτικό και σύμβουλο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, «Αντίσταση από μικροφώνου– Ο Παύλος Μπακογιάννης απέναντι στη δικτατορία των συνταγματαρχών» (εκδόσεις Παπαδόπουλος, Αθήνα 2020).
Η (άκρα) Αριστερά τα παραπάνω τα φοβήθηκε. Γνώριζε το κύρος που προσέδιδαν στον διαπραγματευτή Παύλο Μπακογιάννη. Φυσικά, δεν αντιλαμβανόταν τις συνέπειες των πράξεών της. Γενικότερα, δεν αντιλαμβανόταν πολλά. Στη Ζυρίχη, το στέλεχος της γερμανικής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF Καρλ-Χάιντς Ντέλγουο παραδέχθηκε ότι «σε τελική ανάλυση δεν ξέραμε τι θέλαμε ν’ αλλάξουμε στην κοινωνία» («Μιλώντας για τον ένοπλο αγώνα», εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα 2002).
Βία για τη βία... Αυτό ίσχυε για όλες τις αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις της μεταπολεμικής «γηραιάς ηπείρου». Ολες τους απέτυχαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και, φυσικά, το ίδιο ισχύει και για την αιμοσταγή «17Ν». Αν κατάφεραν κάτι, είναι να καταστήσουν τον αριστερισμό αποκρουστικό στα μάτια των πολλών.
Η Δημοκρατία στην Ελλάδα αποκαταστάθηκε το 1974. Σε αυτό συνέβαλε με τους αγώνες του και ο οραματιστής Παύλος Μπακογιάννης. Αλλά αυτοί της «ένοπλης πάλης» είναι προφανές πως αυτό δεν το ήθελαν. Είχαν και έχουν πάντα άλλα πράγματα στο μυαλό τους, όπως π.χ. «λαοκρατίες», «δικτατορίες του προλεταριάτου» και άλλα σήμερα πολύ παρωχημένα.
Υπονομευτές της Δημοκρατίας
Πάντα όμως η (άκρα) Αριστερά σκότωνε εύκολα. Η εμπειρία της κατοχικής και της εμφυλιακής περιόδου στην Ελλάδα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Τόποι μαρτυρίου παντού. Η ανθρώπινη ζωή δεν άξιζε τίποτα στα μάτια των ανθρώπων που έσπερναν το ταξικό μίσος και, εν τέλει, τον όλεθρο. Κι ας λένε διαχρονικά ότι στο κέντρο των ιδεών και των δράσεών τους είχαν τον άνθρωπο. Ετσι δολοφονήθηκε ο Κίτσος Μαλτέζος την 1η Φεβρουαρίου 1944 και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Η (άκρα) Αριστερά στην Ελλάδα, πάντα επιθετική και τοξική, είχε και έχει την «επαναστατική» βία στην άκρη του μυαλού της. Πάντα υπονόμευε, υπονομεύει και θα υπονομεύει τη Δημοκρατία, ασχέτως αν έχει μικρή ή μεγαλύτερη επιρροή. Πάντα θα προσπαθεί να φέρει την ανελευθερία και όπου δεν μπορεί, θα προσπαθεί να σπείρει το χάος με ακρότητες.
Ομως, η ιστορία της την περιθωριοποιεί αργά αλλά σταθερά στα μάτια του κόσμου και το ίδιο κάνει και η ίδια η ζωή. Οσοι επιβίωσαν αριστερών καθεστώτων ή κατόρθωσαν να διαφύγουν, έχουν πολλά να διηγηθούν στο ευρύ κοινό για το τι υπέστησαν. Και το κάνουν.
Ο Παύλος Μπακογιάννης προσπάθησε να θέσει τα θεμέλια ενός νέου πολιτικού πολιτισμού, στήνοντας γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ δύο διαφορετικών λογικών για την κοινωνική συγκρότηση που συγκρούονται, ενίοτε με σφοδρότητα, στον σύγχρονο κόσμο. Η μνήμη του παραμένει ένας φάρος που δείχνει την κατεύθυνση για ένα ειρηνικό αύριο. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
