Πασοκολυγισία (η) 1. η δυνατότητα κάποιου να αλλάζει άποψη ανάλογα με το συμφέρον και τη σκοπιμότητά του «ευτυχώς ο σύντροφος διαθέτει πασοκολυγισία και μπορεί να λέει πόσο λάθος ήταν η συμπόρευση με την Κωνσταντοπούλου στους ίδιους ανθρώπους στους οποίους λίγες μέρες πριν έλεγε πόσο απαραίτητη είναι»
Δεν θεωρώ τη σταθερότητα στις απόψεις σώνει και καλά αρετή και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πολλοί την αναφέρουν ως τέτοια. Όσο ζούμε μαθαίνουμε και καθετί καινούργιο μπορεί να μας κάνει να αναθεωρήσουμε ακόμα και τις πιο ισχυρές βεβαιότητες.
Οι άνθρωποι που μένουν σταθεροί στις απόψεις τους για δεκαετίες είναι συνήθως ξεροκέφαλοι εγωιστές που φοβούνται να παραδεχτούν τα λάθη τους.
Από την άλλη το ακρόαμα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που μέσα σε λίγα λεπτά περνούν από το αίτημα για προσπέραση της Προανακριτικής στο αίτημα για Προανακριτική ή από τη διαπίστωση του πόσο λάθος ήταν η συμπόρευση με την αρχηγό του Μπιμπίλα στη βεβαιότητα ότι η συμπόρευση ήταν απολύτως σωστή (ή και το ανάποδο) δείχνει πλήρη απουσία σοβαρότητας. Ταυτοχρόνως όμως είναι ιδιαιτέρως θεαματική και με κάνει να νιώθω πως παρακολουθώ τους ευλύγιστους ακροβάτες ενός λεκτικού τσίρκου που ελλείψει προσωπικού κάνουν και τους κλόουν.
Τόσο απλό
Δεν καταλαβαίνω γιατί ο σκηνοθέτης Λάνθιμος ζήτησε άδεια για γυρίσματα στην Ακρόπολη από τη στιγμή που με ένα αντινατοϊκό-φιλορωσικό πανό που θα ’χε πάνω του ένα σφυροδρέπανο θα γύριζε ό,τι γούσταρε για όσο γούσταρε.
Παραμύθια πάνω από ιδεολογίες
Τώρα που αποκαλύπτονται τα παραμύθια για «παράνομα φορτία» στο δυστύχημα των Τεμπών, καλό είναι να μην ξεχνάμε αυτούς που τα διέδωσαν. Και να θυμόμαστε ότι εκτός από τους συνήθεις παραμυθάδες της αντιπολίτευσης, υπήρξε και κάποιος που έλεγε στη Βουλή: «…αποκαλύφθηκε ότι υπήρξε φοβερή πυρκαγιά και έκρηξη που δεν οφειλόταν στη σύγκρουση των τρένων αλλά σε άγνωστο φορτίο καυσίμων… Η κυβέρνηση προσπάθησε από την αρχή να αποσιωπήσει την ύπαρξη αυτού του φορτίου». Ναι, για τον Αντώνη τον Σαμαρά λέω.
Την τύφλα τους...
Διαβάζω και ακούω τόσο πολλούς συμπολίτες να βγάζουν συμπεράσματα για τους εφήβους και τη ζωή τους και να ισχυρίζονται ότι επιτέλους τους καταλαβαίνουν, βασισμένοι στην παρακολούθηση του «Adolescence» στο Netflix, κι αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια σειρά μυθοπλασίας.
