Μπορεί να χρειαστεί χρόνος για να χτίσεις κάτι μεγάλο, αλλά για να το γκρεμίσεις; Έξι μήνες φτάνουν και περισσεύουν. Το ΠΑΣΟΚ, από το υποσχόμενο 20,4% του Νοεμβρίου, κατάφερε –με μεθοδικότητα που θα ζήλευε και η NASA– να πέσει στο 13% τον Μάιο. Χάθηκαν 7,4 μονάδες. Και όχι, δεν φταίει μόνο ο Ανδρουλάκης. Αυτό το κατόρθωμα είναι συλλογική δουλειά. Ένα ομαδικό σπορ καταστροφής.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίζει να κινείται πολιτικά σαν φοιτητής Erasmus σε συνέδριο: λέει λόγια πολλά, χωρίς να λέει τίποτα. Οι παρεμβάσεις του, είτε για την ακρίβεια είτε για τη δημοκρατία, έχουν το πάθος ξεχειλισμένου νεροχύτη. Πιο ξύλινος κι από έπιπλο ΙΚΕΑ που δεν συναρμολογήθηκε σωστά. Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνος του στο ναρκοπέδιο.
Τα στελέχη του, αυτά τα «νέα πρόσωπα» που θα έκαναν τη διαφορά, έχουν καταφέρει να γίνουν τα καλύτερα επιχειρήματα κατά του ΠΑΣΟΚ. Η Μιλένα Αποστολάκη, που εμφανίζεται λες και βρίσκεται σε μόνιμο debate του 2003. Ο Μάντζιος, ο οποίος έχει την πειθώ του αυτόματου τηλεφωνητή.
Ο Δουδωνής, πάντα με βλέμμα τεχνοκράτη που ξέμεινε από PowerPoint. Ο Σπυρόπουλος, που φωνάζει χωρίς λόγο — ίσως γιατί δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Ο Σκανδαλίδης, που πολιτεύεται σαν να βρίσκεται ακόμα στην εποχή του Σημίτη.
Ο Γερουλάνος, ο ωραίος του ΠΑΣΟΚ, που όμως μάλλον δεν ξέρει αν θέλει να είναι σοσιαλδημοκράτης ή influencer της πολιτικής μέσης οδού. Ο Χρηστίδης, αιώνιος νέος που μιλάει σαν να ετοιμάζει το επόμενο TEDx. Η Γιαννακοπούλου, πιο πρόθυμη να παίζει το ρόλο της τηλε-πολιτικού παρά της σοβαρής αντιπολίτευσης. Ο Κατρίνης, που ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει αν μιλά για το μέλλον ή για τα πρακτικά συνεδρίου του 2015.
Και όλοι αυτοί μαζί, με φωνές που δεν διασταυρώνονται αλλά αλληλοαναιρούνται, δίνουν την εικόνα ενός κόμματος που δεν έχει πυξίδα, δεν έχει ταυτότητα και –το χειρότερο– δεν έχει ακροατήριο.
Το ΠΑΣΟΚ δεν πέφτει απλώς στις δημοσκοπήσεις. Εξατμίζεται. Κι όσο τα στελέχη του επιμένουν να παίζουν σε διαφορετικές συχνότητες, με πρόεδρο που μοιάζει να φοβάται τις λέξεις “δεξιά” και “σύγκρουση”, τόσο ο κόσμος θα τους βλέπει σαν κλαμπ αμήχανων ρετρολάγνων, όχι σαν εναλλακτική διακυβέρνηση.
Πόσος χρόνος απομένει μέχρι να πέσουν κάτω κι από το Βελόπουλο; Ρητορικό το ερώτημα. Στην παρούσα πορεία, η μόνη «πρόοδος» είναι προς την αφάνεια.
