Το καλό με το ΠΑΣΟΚ είναι ότι –προς το παρόν– δεν πέφτει σε ό,τι αφορά τα ποσοστά του όπως αυτά καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Το κακό είναι πως η… βελόνα δεν λέει να ξεκολλήσει ούτε σε ό,τι αφορά το κόμμα ούτε τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Μια ακόμη δημοσκόπηση κατέγραψε το κόμμα της –από σπόντα, μην ξεχνιόμαστε– αξιωματικής αντιπολίτευσης να κινείται στα γνώριμα ποσοστά του δείχνοντας και αυτή ότι έχει πιάσει θα έλεγε κανείς… ταβάνι.
Το ίδιο ισχύει και για τον Νίκο Ανδρουλάκη που, με ορισμένες εξαιρέσεις εντός του 2025, δεν μπορεί να σταυρώσει διψήφιο ποσοστό στην καταλληλότητα για αρχηγός. Το χειρότερο για τον ίδιο είναι πως υπάρχουν περιπτώσεις δημοσκοπήσεων που δεν καταγράφεται καν στη δεύτερη θέση. Τον… προσπερνούν κατά περιόδους είτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου είτε ο Κυριάκος Βελόπουλος.
Το ΠΑΣΟΚ σέρνεται και ενώ δεν πέφτει ο φόβος μεγαλώνει στη Χαριλάου Τρικούπη. Ένας φόβος που μετατρέπεται σε θυμό για τον Νίκο Ανδρουλάκη που ξεσπά μέσα από μια λαϊκίστικη, διχαστική ρητορική που θυμίζει άλλες εποχές. Ο θυμός όμως θυμός.
Λογικό θα πει κανείς αφού ενώ βλέπει ότι δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, την ίδια ώρα βλέπει και τους δελφίνους να καραδοκούν και κατά διαστήματα να πετούν και ένα καρφί για την κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ.
Το χειρότερο για τους συντρόφους της Χαριλάου Τρικούπη είναι ότι δεν μπορούν να πείσουν ούτε τους ψηφοφόρους του κόμματος που σε πολλές περιπτώσεις δείχνουν να συντάσσονται με αποφάσεις που λαμβάνει ο πρωθυπουργός καθώς και με μεταρρυθμίσεις που προωθεί η σημερινή κυβέρνηση.
Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να μην έχει επαφή με την κοινωνία παρά μόνο στις περιπτώσεις που επιχειρεί να βάλει κομματική ομπρέλα σε αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων ευελπιστώντας ότι με τον τρόπο αυτόν θα καταφέρει να ψαρέψει ψήφους σε μια δεξαμενή που χρησιμοποιεί κυρίως η Αριστερά.
Στη Χαριλάου Τρικούπη οι φωνές αγωνίας τείνουν να μετατραπούν σε κραυγές αφού όλο και περισσότεροι βλέπουν το τρένο της ανάκαμψης να περνά και να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα και τα χρονικά περιθώρια να λιγοστεύουν.
