Ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίζει να δίνει την εντύπωση ότι ξεκίνησε για μια μεγάλη πορεία αλλά δεν κατάφερε να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά. Το ΠΑΣΟΚ περιμένει κίνηση, πρωτοβουλία και δυναμισμό. Εκείνος εμφανίζεται, μιλάει, χαμογελάει, κάνει χειραψίες, αλλά οι δημοσκοπήσεις παραμένουν αδιάφορες, σαν να μην υπάρχει κανένας αντίκτυπος στις προσπάθειές του. Οι αριθμοί δείχνουν καθαρά ότι η ηγεσία δεν τραβάει.
Στο ίδιο του το κόμμα η καταλληλότητα κινείται μόλις στα μισά επίπεδα. Η προσπάθεια να τον στηρίξουν οι οπαδοί μοιάζει να πέφτει στο κενό. Φαίνεται σαν να σέρνεται σε βάλτο: ό,τι και να κάνει, δεν προχωράει. Οι τηλεοπτικές εμφανίσεις και οι δημόσιες παρουσίες δεν αρκούν για να αλλάξουν την εικόνα του. Ούτε τα συνθήματα, ούτε οι φωτογραφίες, ούτε οι εμφανίσεις με χαμόγελο φαίνεται να πείθουν κανέναν.
Κάθε προσπάθεια να δώσει ώθηση στο κόμμα μοιάζει με κινητήρα που αρνείται να δουλέψει. Το παιδί δεν τραβάει, όσο κι αν προσπαθεί να πείσει ότι όλα πάνε καλά. Η δημοκρατική επιλογή του κόσμου του ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να έχει καμία επίδραση στα ποσοστά του. Μπορεί να τον χαίρονται στις φωτογραφίες και στις ομιλίες, αλλά τα νούμερα παραμένουν σταθερά και άκαμπτα, σα να κοιτάζουν με απορία κάθε νέα προσπάθεια που καταβάλλει.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οι ηγέτες φέρνουν ενθουσιασμό, και οι δείκτες ακολουθούν. Στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη η ηγεσία μοιάζει να έχει κολλήσει και κανένας δεν μπορεί να κουνήσει τίποτα. Η εικόνα ενός κόμματος που περιμένει κινητικότητα παραμένει ακριβώς ίδια, σαν να έχουν παγώσει όλοι σε μια στάση αναμονής. Και όσο συνεχίζεται αυτή η ακινησία, τόσο περισσότερο το ΠΑΣΟΚ μένει με ένα παιδί που δεν τραβάει στην κορυφή, χωρίς κανένα σημάδι ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει.
