Παγκόσμια ημέρα ευτυχίας σήμερα σε όλον τον κόσμο, μα πιο πολύ στο ΠΑΣΟΚ, που έχουν ανοίξει τα παράθυρα στη Χαριλάου Τρικούπη, γιατί δεν την αντέχουν τόση ευτυχία μαζεμένη εκεί μέσα, μιας και όλα πάνε καλύτερα στο κόμμα που ξύπνησε ένα πρωί αξιωματική αντιπολίτευση και το άλλο πρωί απονομιμοποιημένη αξιωματική αντιπολίτευση.
Χθες μάλιστα από την πολλή φαγωμάρα –ε, από την πολλή ευτυχία ήθελα να πω– έπεσε και το πρώτο ματσάκι, καθώς ο ψύχραιμος Νίκος Ανδρουλάκης επιτέθηκε στην εκλεγμένη βουλευτή Λάρισας Ευαγγελία Λιακούλη, με άκομψο κατ’ εμέ τρόπο, και σήμερα διαβάζω πως η κυρία Λιακούλη βγαίνει από την προανακριτική επιτροπή, επικαλούμενο το κόμμα τη διοργάνωση συνεδρίου στην Ηγουμενίτσα, άσχετα αν οι κακές γλώσσες λένε πως είναι αντίποινα για την κόντρα της με τον πρόεδρο του κόμματος.
Με βάση και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που φέρουν την Πλεύση Ελευθερίας στη δεύτερη θέση και το ΠΑΣΟΚ να υποχωρεί σημαντικά στα ποσοστά του, καταλαβαίνει κανείς πως η κατάσταση στα εσωκομματικά του δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, καθώς σίγουρα είναι μεγάλη ήττα το να χάνεις στις εκλογές, αλλά προφανώς μεγαλύτερη είναι το να χάνεις εν καιρώ εκλογικής ειρήνης από κόμμα που πλασάρεται ως αντισυστημικό, αφού δεν έχεις καταφέρει να συγκρατήσεις τους χαμένους ψηφοφόρους της κυβέρνησης, δηλαδή δεν μπόρεσες επί της ουσίας να γίνεις η εναλλακτική της κοινωνίας, πουσάροντας τον λεγόμενο αντισυστημικό κοινοβουλευτισμό.
Το ΠΑΣΟΚ είναι αδιαμφισβήτητα καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί, και η καρέκλα της φρεσκοεκλεγμένης προεδρίας του Νίκου Ανδρουλάκη αρχίζει να τρίζει από τα στελέχη, αλλά και από τη βάση του κόμματος, ενώ ο χθεσινός τσακωμός θυμίζει ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη χρονιά.
Και όπως έλεγα στην Κουμουνδούρου, τα ίδια θα πω και τώρα στη Χαριλάου Τρικούπη:
Να μη μαλώνετε, ρε, να είστε αγαπημένοι!
