Ο Γιάννης Μαρής δεν χρειάζεται συστάσεις. Έγραψε δεκάδες βιβλία και σενάρια για τον κινηματογράφο. Θεωρείται δε ο πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα.
Το μυθιστόρημα «Το τέλος του δρόμου» δημοσιεύτηκε αρχικά το 1957 σε 52 συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις, με πέντε εικόνες του Μ. Γάλλια. Είναι η απεγνωσμένη ιστορία έρωτα ενός μοναχικού ώριμου γοητευτικού άνδρα και μιας εκπάγλου καλλονής νεαρής γυναίκας, με πράσινα μάτια και πεταχτά μήλα, που είναι το αντικείμενο του πόθου πολλών ανδρών -καλλιτεχνών, κοσμικών και πλουσίων- και έχει ξοδέψει το σώμα της και την ψυχή της με κάθε είδους εραστές. Το 2016 εκδόθηκε τελικώς ως αυτοτελές διήγημα από τις εκδόσεις Άγρα.
Θυμήθηκα το εν λόγω μυθιστόρημα, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις για την κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ. Ο μύχιος πόθος του ΠΑΣΟΚ για την καρέκλα της εξουσίας φαίνεται να απομακρύνεται, όσο άγαρμπα προσπαθεί να την προσεγγίσει. Η πολύφερνη νύφη έχει πολλούς μνηστήρες.
Το καλό με τα μυθιστορήματα είναι ότι μπορείς να δώσεις όποιο τέλος επιθυμείς. Στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι κομματάκι πιο περίπλοκα.
Το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται αργά στα λάθη του, αδυνατώντας όχι να βγει από το τέλμα, αλλά να εντοπίσει ποιο είναι το πρόβλημα που προκαλεί τη βύθιση.
Οι χαριτωμενιές και τα παιδιάστικα ευφυολογήματα ορισμένων στελεχών στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν προσφέρουν κάτι· απλώς επιβεβαίωνουν τον Μαρή: Το τέλος του δρόμου είναι πιο κόντα απ’ όσο πιστεύουν.
