Στη Χαριλάου Τρικούπη επικρατεί σιωπηλή ανησυχία. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν τη στασιμότητα της δυναμικής του κόμματος, την ώρα που η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου καταγράφει αξιοσημείωτη άνοδο και παλεύει για τη δεύτερη θέση.
Σύμφωνα με τη μέτρηση της Interview για την Politic, η Νέα Δημοκρατία διατηρεί σαφές προβάδισμα με 24,8%, ενώ το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί στο 13,1%. Η Πλεύση Ελευθερίας, αν και σε πτωτική πορεία από τον προηγούμενο μήνα (11%), εξακολουθεί να διατηρεί υψηλό ποσοστό στο 9%.
Στην εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος, η ΝΔ φτάνει το 30,1%, το ΠΑΣΟΚ 14,2% και η Πλεύση 11%. Παρά τη δημοσκοπική ενίσχυση κατά 1,6 μονάδες από τον προηγούμενο μήνα, το πρόβλημα για τη Χαριλάου Τρικούπη είναι διπλό: αφενός η απόσταση από τη ΝΔ παραμένει διψήφια, αφετέρου η κοινωνική αποδοχή της αντιπολίτευσης που ασκεί το ΠΑΣΟΚ είναι οριακή.
Μόλις το 13% των πολιτών εκφράζει θετική γνώμη για την αντιπολιτευτική στάση του, πίσω ακόμα και από την Πλεύση (28%) και την Ελληνική Λύση (21%).
Ο Νίκος Ανδρουλάκης παραμένει προσηλωμένος στη βασική γραμμή του: διατήρηση του πολιτικού κέντρου, συστηματική κοινοβουλευτική παρουσία, ανάδειξη κοινωνικών και θεσμικών θεμάτων και οργανωτική ενδυνάμωση της παράταξης με φόντο το Συνέδριο του Νοεμβρίου. Όπως επισημαίνουν συνεργάτες του, «δεν αλλάζει η στρατηγική – ο στόχος παραμένει η πρώτη θέση και η συγκρότηση του εναλλακτικού πόλου απέναντι στη ΝΔ».
Ωστόσο, το ίδιο το κόμμα αρχίζει να αμφιταλαντεύεται. Οι ενδείξεις ότι η Πλεύση Ελευθερίας κερδίζει έδαφος λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που προκαλεί ακόμα η τραγωδία των Τεμπών, έχουν αντιμετωπιστεί από ορισμένα στελέχη ως συγκυριακές.
Άλλοι όμως βλέπουν μια βαθύτερη πολιτική τάση: η απήχηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έστω και με λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, απαντά σε υπαρκτές κοινωνικές αγωνίες που το ΠΑΣΟΚ δείχνει να μην εκφράζει επαρκώς.
Η παλαιότερη δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Κώστα Τσουκαλά, στα Παραπολιτικά FM, ότι «δεν είναι αποτυχία αν δεν είμαστε πρώτοι, αλλά είναι αποτυχία για την κοινωνία να συνεχίσει να έχει αυτή την κυβέρνηση», προκάλεσε έντονες συζητήσεις εντός του κόμματος. Για κάποιους ήταν μια έμμεση παραδοχή απομάκρυνσης από τον στόχο της πρωτιάς. Για άλλους ένας ρεαλιστικός επαναπροσδιορισμός ενόψει των εθνικών εκλογών.
Σε κάθε περίπτωση, η δυσκολία μετατροπής της ποσοτικής ενίσχυσης του ΠΑΣΟΚ σε πολιτική ηγεμονία έχει ενεργοποιήσει παλαιά και νέα ρεύματα εντός της παράταξης. Οι «βαρόνοι» και οι «δελφίνοι» του χώρου, που τηρούν χαμηλούς τόνους δημόσια, έχουν αρχίσει να επαναδραστηριοποιούνται στο παρασκήνιο ποντάροντας ήδη σε πιθανή μετα-Ανδρουλάκη εποχή.
Ο Χάρης Δούκας περιμένει πάντα στη γωνία προκειμένου να εκμεταλλευτεί την όποια αστοχία του Νίκου Ανδρουλάκη, με την κόντρα των δύο να σιγοκαίει. Και βέβαια, όταν βρει την ευκαιρία, θεωρούν στο «πράσινο» στρατόπεδο πως θα την εκμεταλλευτεί, ώστε να βγει μπροστά.
Από την άλλη, ο Παύλος Γερουλάνος εξακολουθεί να θεωρείται το «εναλλακτικό χαρτί» ενός πιο ιδεολογικά καθαρού ΠΑΣΟΚ, με έμφαση σε ζητήματα προοδευτικής διακυβέρνησης και κοινωνικής πολιτικής. Αν και δεν δείχνει καμία διάθεση να αμφισβητήσει τον Ανδρουλάκη ευθέως, κύκλοι γύρω του αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο ενεργότερης ανάμειξης μετά το Συνέδριο του φθινοπώρου, αν τα πράγματα δεν αλλάξουν.
Όλα είναι πιθανά
Το μόνο απτό όπλο που έχει σήμερα η Χαριλάου Τρικούπη στην προσπάθεια πολιτικής ανάταξης είναι ο θεσμικός ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ρόλος που όμως απειλείται.
Το επόμενο τετράμηνο είναι κρίσιμο: η δημοσκοπική εικόνα, η πολιτική απήχηση των παρεμβάσεων του κόμματος, αλλά και η συνοχή της κοινοβουλευτικής του παρουσίας θα καθορίσουν όχι μόνο το ποια θέση θα έχει το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, αλλά και το ποιος θα ηγείται όταν αυτές γίνουν.
Και αν ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίσει να «μην τραβάει», δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως μπορεί να αρχίσει –διακριτικά αλλά αποφασιστικά– η αντίστροφη μέτρηση.
