Δεν είναι πλέον «πράσινος ΣΥΡΙΖΑ» το ΠΑΣΟΚ. Αυτό το στάδιο το ξεπέρασε και μετατράπηκε σε παράρτημα της Κουμουνδούρου που λειτουργεί στη Χαριλάου Τρικούπη. Η τοξικότητα που εκπέμπει και το κλίμα διχασμού που επιδιώκει να δημιουργήσει δείχνουν ότι αδυνατώντας να λειτουργήσει ως –έστω και από σπόντα αξιωματική αντιπολίτευση– επιλέγει έναν ολισθηρό δρόμο τον οποίο ήδη αρνούνται να ακολουθήσουν ακόμη και ψηφοφόροι του.
Το σχόλιο της Χαριλάου Τρικούπη και οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί κατά του πρωθυπουργού δείχνουν πως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ. Έχει παραχωρήσει την ύπαρξή του στον λαϊκισμό για καθαρά… υπαρξιακούς λόγους. Όχι διότι θα επιβιώσει πολιτικά με αυτήν την τακτική, αλλά διότι εκτιμά πως έτσι θα παραμείνει στο προσκήνιο.
Η εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών είναι το μόνο που μπορεί να κάνει το κόμμα το οποίο βρέθηκε να αποτελεί έναν από τους δύο πόλους της χώρας. Και αυτό από μόνο του δείχνει σε ποιο σημείο βρίσκεται. Δείχνει επίσης και για ποιον λόγο πέφτουν τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Μοναδικός γνώμονας της ηγετικής του ομάδας –χωρίς φυσικά να υπολείπονται σε ευθύνες και οι υπόλοιποι– είναι να φύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μήπως έτσι ανοίξει κάποια στιγμή ο δρόμος για επάνοδο στην εξουσία.
Το καπέλωμα που επιχειρεί και στα συλλαλητήρια, εμφανές. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να… εκφράσει το μήνυμα που έστειλαν οι συγκεντρωμένοι και να το μεταφράσει με βάση την προσπάθειά του να το χρησιμοποιήσει ως πολιτικό σωσίβιο. Κυρίως όμως ως σωσίβιο για την πολιτική επιβίωση της ηγετικής ομάδας του, που ήδη αμφισβητείται εκ νέου στο εσωτερικό.
Αν κάποιος πιάσει την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ και αυτή που εξέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρει διαφορές. Ίσως μόνο το ότι υπάρχει ένας… ανταγωνισμός ως προς τους χαρακτηρισμούς και τις… ατάκες. Το πολύ να δει ότι και οι δύο εκφράζουν την… κοινωνία και μεταφράζουν ένα μήνυμα που ποτέ δεν έλαβαν και δεν κατάλαβαν ότι τους αφορά.
Το ενδεχόμενο το ΠΑΣΟΚ, από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ αν συνεχίζουν έτσι να μετατραπούν σε παραρτήματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Κυριάκου Βελόπουλου δεν πρέπει να το αποκλείει πλέον κανείς. Ο αγώνας για την πολιτική επιβίωση μοιάζει με βαρέλι που δεν έχει πάτο.
