Αν κάτι δεν συγχωρούν ποτέ οι λεγόμενοι «παράγοντες» είναι να υπάρχει πολιτικός που δεν χρωστά σε κανέναν. Ο Μητσοτάκης ήταν πάντα αυτός ο μπελάς. Όποτε αυτοί οι κύκλοι πίστεψαν ότι βρήκαν το «αντίβαρο» για να τον κοντύνουν, η πραγματικότητα τους προσγείωσε απότομα.
Θυμηθείτε το 2015. Ο Τσίπρας παρουσιαζόταν σαν «νέο» και «αντισυστημικό» χαρτί. Οι παράγοντες τον στήριξαν, έπαιξαν όλη τους την πολιτική επένδυση πάνω του. Το αποτέλεσμα;
Βαρουφάκης και νέο μνημόνιο. Και η κοινωνία να σπρώχνει τελικά τον Μητσοτάκη στο προσκήνιο ως σοβαρή εναλλακτική.
Μετά ήρθε η τετραετία 2019-2023. Ο Τσίπρας είχε την ευκαιρία να σταθεί ως υπεύθυνη αντιπολίτευση απέναντι σε μια κυβέρνηση που διαχειρίστηκε πανδημία, κρίση στον Έβρο, ενεργειακή καταιγίδα και φυσικές καταστροφές. Αντί για σοβαρή πρόταση, ακολούθησε τον εύκολο δρόμο: συνθήματα, καταγγελίες και μικροκομματική αντιπαράθεση. Το αποτέλεσμα; Η κοινωνία είδε αυτό που δεν είδαν οι παράγοντες. Τον είδε ως κομπάρσο και τον έστειλε ξανά στην άκρη, με τον Μητσοτάκη να βγαίνει ισχυρότερος.
Μετά ήρθε η σειρά του Ανδρουλάκη. Ένας πρόεδρος που θα έφερνε ανανέωση στο ΠΑΣΟΚ και θα ανακάτευε την τράπουλα. Το αφήγημα για τους παράγοντες κράτησε όσο κράτησε. Ο ίδιος φρόντισε να γίνει άφαντος, εγκλωβισμένος στη μετριότητα και την αμηχανία.
Και μετά η καραμπόλα έφερε τον Κασσελάκη. Το νέο αμερικάνικο πρόσωπο που δήθεν θα «αποδομούσε» τον Μητσοτάκη. Μέσα σε λίγους μήνες, ο μύθος κατέρρευσε. Ένας αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πολιτική ραχοκοκαλιά, που κατέληξε εκτός κόμματος. Τόσο κράτησε η επένδυση αυτών που μας τον παρουσίαζαν ως «επικοινωνιακό ταλέντο».
Όταν οι πρόθυμοι τελειώνουν, εμφανίζονται οι κωμικοτραγικές επιλογές. Ο Δούκας, που δοκιμάστηκε για λίγο σαν «αντι-Μητσοτάκης» πριν σβήσει σαν πυροτέχνημα. Μετά πάλι Ανδρουλάκης, σε δεύτερο γύρο ελπίδων, με το ίδιο ακριβώς μηδενικό αποτέλεσμα.
Και φυσικά μέσα στην πανικό τους, δεν δίστασαν να εμφανίσουν ως «αντίπαλο δέος» μέχρι και τη Κωνσταντοπούλου. Η οποία πλασάρεται ως σκληρή, «απείθαρχη» φωνή, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που πετυχαίνει είναι να αυτοακυρώνεται με θεωρίες συνωμοσίας και νομικίστικες κορώνες.
Εσχάτως, η μπάλα ξαναγυρνά στον Τσίπρα. Τον ίδιο Τσίπρα που δοκιμάστηκε, απέτυχε, χρεοκόπησε και γύρισε την πολιτική σκηνή δεκαετίες πίσω. Ο άνθρωπος που όσες φορές βρέθηκε απέναντι στον Μητσοτάκη έχασε και δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί.
Αυτός είναι ο κύκλος του παραγοντισμού στην Ελλάδα. Αναμασούν τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα, επενδύουν σε αδύναμα χαρτιά, ποντάρουν σε φούσκες. Και απέναντι τους στέκεται ένας πολιτικός που εδώ και δέκα χρόνια παραμένει κυρίαρχος, γιατί ξέρει να μιλά τη γλώσσα του κόσμου και να κερδίζει εκλογές.
Η απόγνωση τους είναι φανερή. Και όσο οι παράγοντες θα επενδύουν σε κουτσά άλογα, τόσο θα διαπιστώνουν πως απέναντί τους έχουν το γκανιάν της τελευταίας δεκαετίας.
