Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται υπερβολή για να περιγράψεις αυτό που συμβαίνει. Τα τουρκικά F-16 που πέταξαν πάνω από την Πράσινη Γραμμή στην Κύπρο δεν ήταν απλώς μια ακόμη παραβίαση. Ήταν μια κίνηση με σαφές νόημα. Η Άγκυρα δεν έκανε απλώς επίδειξη ισχύος, έκανε επίδειξη πρόθεσης. Και αυτό είναι το πραγματικό νέο.
Η πτήση συνέπεσε με τη στρατιωτική παρέλαση στα κατεχόμενα, συνοδεύτηκε από χαιρετισμούς μπροστά στη σημαία του ψευδοκράτους και προβλήθηκε από το τουρκικό υπουργείο Άμυνας σαν να ήταν εθνική στιγμή υπερηφάνειας. Δεν ήταν μια αυθόρμητη ενέργεια. Ήταν μια οργανωμένη τελετουργία που επιχειρεί να εδραιώσει μια εικόνα «δύο κρατών». Αυτό πρέπει να το λέμε με καθαρότητα.
Το διάβημα της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν απολύτως σωστό. Αλλά ταυτόχρονα, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι αυτό που συνέβη δεν αφορά μόνο την Κύπρο. Αφορά την ίδια την αξιοπιστία του διεθνούς συστήματος. Αν ένα κράτος-μέλος της ΕΕ δέχεται στρατιωτικές υπερπτήσεις από τη χώρα που το κατέχει κατά 37% και η απάντηση είναι απλώς «χαμηλόφωνη ανησυχία», τότε δεν έχουμε πρόβλημα μόνο στην Κυπριακή ΑΟΖ, έχουμε πρόβλημα στην ίδια τη δυτική στρατηγική.
Η Τουρκία δοκιμάζει μέχρι πού μπορεί να φτάσει.
Και εδώ έρχεται το προσωπικό μου σχόλιο: Οι στιγμές αυτές δεν χρειάζονται εσωτερικές εντάσεις, αλλά ενότητα. Δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτική όταν μιλάμε για εναέριο χώρο, κυριαρχία και ασφάλεια.
Το ζητούμενο, για μένα, είναι να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία δεν μετράει μόνο στρατιωτικές αντιδράσεις. Μετράει εικόνες, αφηγήματα και σιωπές. Κι εκεί πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: η Κύπρος δεν είναι «γκρίζα ζώνη». Είναι κράτος. Και η Ελλάδα, όπως πάντα, είναι δίπλα της. Αυτό δεν είναι παρορμητισμός, είναι θέση. Και σε τέτοιες στιγμές, η θέση μετράει περισσότερο από την ένταση.
