Οι διακηρύξεις ορισμένων κρατών, περιλαμβανομένων δύο εκ των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ότι προτίθενται να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος αναλύονται επισταμένως στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Η θέση της Αθήνας περί λύσης δύο κρατών παραμένει αναλλοίωτη όπως και η σθεναρή αντίθεσή της σε οποιονδήποτε εκτοπισμό Παλαιστινίων· αμφότερες διατυπώθηκαν από τον υφυπουργό Εξωτερικών, Γιάννη Λοβέρδο, στην προ ημερών διάσκεψη υψηλού επιπέδου για τη λύση των δύο κρατών που πραγματοποιήθηκε στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών.
Η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει de facto, αλλά όχι με νομική πράξη (de jure) το παλαιστινιακό κράτος. Το 2015, επί κυβέρνησης Τσίπρα, η Βουλή υιοθέτησε ομόφωνα ένα μη δεσμευτικό ψήφισμα υπέρ της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους, δίχως φυσικά να προχωρήσει κάτι επί του πρακτέου.
Μιλώντας στο «Μανιφέστο», Έλληνες διπλωματικοί αξιωματούχοι υπογράμμιζαν ότι η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους εντάσσεται στην πολιτική διαδικασία· ωστόσο, πρόκειται για ένα βήμα που περιλαμβάνεται στην τελική πορεία προς την υλοποίηση της λύσης των δύο κρατών. Δεδομένων των συνθηκών, οι ίδιες πηγές σχολίαζαν ότι η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους αυτήν τη χρονική περίοδο δεν προσδίδει προστιθέμενη αξία στη διαδικασία.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι δηλώσεις των ηγετών χωρών με κομβικό ρόλο στον δυτικό κόσμο, όπως της Γαλλίας, της Βρετανίας και του Καναδά (και άλλων όπως Αυστραλία, Μάλτα κ.λπ.), ότι θα αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος, δημιουργούν ερωτήματα για το κατά πόσο συμβάλλουν στις προσπάθειες για εκεχειρία και εν συνεχεία για την ειρηνευτική διαδικασία. Σημειωτέον ότι και οι τρεις χώρες τόνισαν πως η Χαμάς πρέπει να αφοπλιστεί και δεν μπορεί να παίξει ρόλο σε κανένα παλαιστινιακό κράτος.
Ποιοι πολιτικοί και διπλωματικοί υπολογισμοί υπαγορεύουν τις κινήσεις αυτών των κρατών; Η αρχή έγινε από τη Γαλλία, διά στόματος του προέδρου της, Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος προανήγγειλε ότι η επίσημη αναγνώριση θα γίνει τον Σεπτέμβριο στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ενώ συσχέτισε αυτή την απόφαση με την ανάγκη να τερματιστεί ο πόλεμος στη Γάζα και να διασωθεί ο άμαχος πληθυσμός.
Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, χαρακτήρισε «απερίσκεπτη» την απόφαση Μακρόν, τονίζοντας ότι οι ΗΠΑ την «απορρίπτουν έντονα»· ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, έκανε λόγο για ενέργεια που «ανταμείβει την τρομοκρατία» και πρόσθεσε: «Οι Παλαιστίνιοι δεν επιδιώκουν ένα κράτος δίπλα στο Ισραήλ, αλλά ένα κράτος αντί του Ισραήλ».
Το μοτίβο του Παρισιού ακολούθησαν το Λονδίνο και η Οτάβα. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Κιρ Στάρμερ, υποστήριξε ότι η χώρα του θα αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος, εκτός εάν το Ισραήλ συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός, αλλά και εάν επανέλθει στην προοπτική της λύσης δύο κρατών, την οποία η κυβέρνηση Νετανιάχου απορρίπτει.
Το ιστορικό ενδιαφέρον με τη Βρετανία είναι ότι η διακήρυξη του υπουργού Εξωτερικών της, Τζέιμς Μπάλφουρ, τον Νοέμβριο του 1917 προς τον άτυπο επικεφαλής των Εβραίων ανά τον κόσμο, λόρδο Ρότσιλντ, εκλαμβάνεται ως η ιδρυτική διακήρυξη για τη θεμελίωση του κράτους του Ισραήλ, όπερ και εγένετο 31 έτη αργότερα.
Στην εν λόγω διακήρυξη δεν γίνεται καμία αναφορά στους Παλαιστινίους, παρά μόνο ότι «τίποτα δεν θα γίνει που να μπορεί να θίξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των υπαρχουσών μη εβραϊκών κοινοτήτων στην Παλαιστίνη». Ρητή αναφορά στους Παλαιστινίους και στα εθνικά τους δικαιώματα δεν περιλαμβάνεται.
Η περίπτωση του Καναδά προκάλεσε παρέμβαση Τραμπ. Οταν ο πρωθυπουργός, Μαρκ Κάρνεϊ, ανακοίνωσε ότι η χώρα του σκοπεύει να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος πριν από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Αμερικανός πρόεδρος απείλησε ότι αυτή η ενέργεια μπορεί να τορπιλίσει την ολοκλήρωση της υπό διαπραγμάτευση διμερούς εμπορικής συμφωνίας. «Αυτό θα μας δυσκολέψει πολύ να συνάψουμε μια εμπορική συμφωνία μαζί τους. Ω, Καναδά!» έγραψε ο κ. Τραμπ στο Truth Social.
Οπωσδήποτε, η συγκεκριμένη πτυχή του παλαιστινιακού ζητήματος είναι αρκούντως ιδιαίτερη. Το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζεται από 147 από τα 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ, ενώ έχει καθεστώς «μόνιμου κράτους-παρατηρητή» που του επιτρέπει τη συμμετοχή αλλά όχι και το δικαίωμα ψήφου.
«Η Παλαιστίνη είναι ένα κράτος που υπάρχει και δεν υπάρχει», υπογράμμιζε το BBC σε ανάλυσή του, εξηγώντας ότι ναι μεν έχει μεγάλο βαθμό διεθνούς αναγνώρισης και διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό, ωστόσο, λόγω της μακροχρόνιας αραβοϊσραηλινής διένεξης, δεν έχει διεθνώς συμφωνημένα σύνορα, πρωτεύουσα, στρατό κ.λπ.
Ως εκ τούτου, οι χώρες που προτίθενται να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος προβαίνουν σε μια αμιγώς συμβολική ενέργεια, που θα μαρτυρά την ηθική και πολιτική τους δήλωση επ’ αυτού. Πρακτικά δεν θα αλλάξει κάτι, ενώ οι απειλές των αναγνωρίσεων δεν μοιάζουν ικανές να οδηγήσουν το Ισραήλ πίσω στη λύση των δύο κρατών.
