Χθες, κάποιοι είδαν τη Βουλή να φωτίζεται για την Παγκόσμια Ημέρα Εγκεφαλικής Παράλυσης. Αλλά πίσω από τα φώτα, υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες που ζουν σε σιωπηλή καθημερινή μάχη. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν με εγκεφαλική παράλυση. Κι όμως, πολλοί τους βλέπουν μόνο σαν στατιστικές, όχι σαν ανθρώπους με όνειρα, φόβους και ανάγκες αγάπης.
Η εγκεφαλική παράλυση δεν είναι απλώς μια ιατρική διάγνωση, είναι μια πρόκληση που αγγίζει κάθε στιγμή της ζωής. Είναι η μάνα που ξενυχτάει, το παιδί που παλεύει για κάθε βήμα, ο γονιός που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη φροντίδα και στη δουλειά. Και είναι αυτοί οι αγώνες που αξίζουν την προσοχή μας, τη συμπαράσταση και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Το φως στη Βουλή δεν πρέπει να μείνει μόνο μια φωτογραφία ή μια ημέρα στο ημερολόγιο. Πρέπει να γίνει υπενθύμιση για όλους εμάς: ότι η αλληλεγγύη δεν είναι λέξη, είναι πράξη. Είναι η στήριξη στην εκπαίδευση, η πρόσβαση στην εργασία, η κατανόηση και η αποδοχή. Είναι το να βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από κάθε διάγνωση.
Σε έναν κόσμο που συχνά ξεχνά τους πιο ευάλωτους, ας αφήσουμε αυτό το φως να μας δείξει τον δρόμο. Να μας θυμίσει ότι η ανθρωπιά μας μετριέται όχι από τα μεγάλα κτίρια που φωτίζουμε, αλλά από την προσοχή και την αγάπη που δίνουμε σε εκείνους που μάχονται σιωπηλά.
