Δεν ήταν μια «κακή στιγμή». Ήταν μια ζωή που έσβησε στα 16. Ένα κορίτσι που βγήκε να διασκεδάσει και δεν γύρισε ποτέ. Και πίσω από τον θάνατό της, δεν κρύβεται μόνο ένα ποτήρι με αλκοόλ... αλλά μια ολόκληρη κοινωνία που συνηθίζει να αποστρέφει το βλέμμα.
Η τραγωδία στο Γκάζι δεν είναι «ένα ακόμα συμβάν», είναι καθρέφτης μας. Γιατί κάπου, ανάμεσα στη ρουτίνα των ενηλίκων και την ανεμελιά των εφήβων, χάνεται το όριο της φροντίδας. Γονείς που δουλεύουν μέχρι αργά, νέοι που μεγαλώνουν μέσα σε οθόνες και φίλτρα, σχολεία που φοβούνται να μιλήσουν για το αλκοόλ, επιχειρηματίες που «δεν ρώτησαν την ηλικία» όλοι μαζί, χωρίς να το καταλάβουμε, φτιάχνουμε ένα περιβάλλον όπου το επικίνδυνο μοιάζει ακίνδυνο.
Η κατανάλωση αλκοόλ από ανηλίκους δεν είναι νέο φαινόμενο. Αλλά γίνεται όλο και πιο σιωπηλά αποδεκτό. Μια μπύρα στα 15 «δεν πειράζει». Ένα ποτό στα 16 «όλοι το κάνουν». Μέχρι που έρχεται το βράδυ που το σώμα δεν αντέχει και το «δεν πειράζει» μετατρέπεται σε μόνιμο κενό σε μια οικογένεια.
Πίσω από κάθε τέτοια ιστορία, υπάρχει ένα σπίτι που θα μείνει για πάντα σιωπηλό. Μια μάνα που θα κοιτά το δωμάτιο του παιδιού της και θα ρωτά «πώς δεν το κατάλαβα». Ένας πατέρας που θα ψάχνει ευθύνες και θα τις βρίσκει παντού, εκτός από εκεί που πονά: στη συλλογική μας αδράνεια.
Δεν αρκεί να μιλήσουμε για «εντατικούς ελέγχους» και «κυρώσεις». Το πρόβλημα δεν είναι μόνο θεσμικό, είναι βαθιά ανθρώπινο. Ξεκινά από το σπίτι, από τη συζήτηση που δεν έγινε ποτέ, από την ανάγκη ενός παιδιού να νιώσει πως ανήκει, από την ψευδαίσθηση ότι η ενηλικίωση μετριέται με ποτά και όχι με ευθύνη.
Η αλκοόλη δεν είναι απλώς ουσία, είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει να προστατεύει τα παιδιά της. Και κάθε φορά που ένας ανήλικος πεθαίνει, δεν πεθαίνει μόνο μια ζωή. Πεθαίνει και ένα κομμάτι της δικής μας ανθρωπιάς.
Αν θέλουμε να τιμήσουμε τη 16χρονη που χάθηκε, ας το κάνουμε σωστά. Όχι με λόγια, αλλά με αλλαγή, με ουσιαστική εκπαίδευση για τις οικογένειες, με ανοιχτό διάλογο στα σχολεία, με ελέγχους που έχουν νόημα και όχι μόνο υπογραφές.
Γιατί το ποτήρι ξεχείλισε. Και αυτή τη φορά, μέσα του δεν έχει αλκοόλ. Έχει δάκρυα.
