Για μια ακόμη φορά, η ελληνική Δικαιοσύνη θα μετατραπεί – όχι από τους θεσμούς της, αλλά από εκείνους που την επικαλούνται επιλεκτικά – σε εργαλείο επικοινωνίας. Η σημερινή απόφαση του Εφετείου για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, με την αθώωση της Ρένας Δούρου παρά την πρόταση της εισαγγελέως για ενοχή, αναμένεται να γίνει δεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ με ικανοποίηση και δηλώσεις περί «δικαίωσης».
Η Ρένα Δούρου, εκλεγμένη περιφερειάρχης με το χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βουλευτής του κόμματος, βρέθηκε στην καρδιά της τραγωδίας. Όχι όμως με την έννοια της δράσης, αλλά με την απουσία σχεδιασμού, ευθύνης και συντονισμού. Ούτε σχέδιο εκκένωσης, ούτε ενημέρωση, ούτε έγκαιρη κινητοποίηση. Και όμως, δεν χωρά αμφιβολία πως θα υπάρξουν δηλώσεις περί «ηθικής αποκατάστασης» και «δικαστικής δικαίωσης».
Η ίδια Δικαιοσύνη, όταν καταδίκασε τον Νίκο Παππά για το παραδικαστικό παρασκήνιο των τηλεοπτικών αδειών, βαφτίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ «παρακρατικός μηχανισμός». Δεν ήταν τότε ανεξάρτητη. Ήταν το σύστημα που «χτύπησε τον ΣΥΡΙΖΑ». Η ίδια Δικαιοσύνη, που σήμερα απαλλάσσει τη Ρένα Δούρου, ξαναγίνεται ξαφνικά «φάρος θεσμικής λειτουργίας». Επιλεκτική εμπιστοσύνη με ξεδιάντροπο τρόπο.
Και όλα αυτά από το κόμμα που το 2023 κατέβηκε στις εκλογές με το σύνθημα «Δικαιοσύνη παντού». Εννοούσαν όμως: παντού, αλλά όχι για μας. Παντού, εκτός αν αφορά πρόσωπα με κομματικό πρόσημο ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, η Δικαιοσύνη είναι όργανο της διαπλοκής ή, στην καλύτερη περίπτωση, «παραπλανημένη».
Η υπόθεση Novartis είναι χαρακτηριστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ τη διαφήμισε ως το «μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης». Τελικά αποδείχθηκε σκευωρία με κουκουλοφόρους μάρτυρες, πολιτικά υποκινούμενη και θεσμικά τοξική. Ούτε συγγνώμη, ούτε αναγνώριση λάθους. Μόνο επιμονή στο αφήγημα, όποιο κι αν είναι το πόρισμα της Δικαιοσύνης.
Το τραγικό δεν είναι μόνο η πολιτική εκμετάλλευση, αλλά και η λήθη. Κανείς δεν μιλά πια για την απόγνωση των εγκλωβισμένων, για τα παιδιά που κάηκαν αγκαλιά με τους γονείς τους, για τις ευθύνες που ποτέ δεν αποδόθηκαν. Τα εγκλήματα γίνονται πλημμελήματα. Οι καταδίκες γίνονται εξαγοράσιμες. Οι πολιτικές καριέρες συνεχίζονται ακάθεκτες.
Η Δικαιοσύνη, σε μια δημοκρατία, δεν μπορεί να είναι κουτί με επιλογές. Δεν γίνεται να είναι «δίκαιη» όταν αθωώνει «δικούς μας» και «στημένη» όταν αθωώνει «τους άλλους». Αλλά αυτή η υποκρισία δεν είναι εξαίρεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο κανόνας
