Η τραγωδία των Τεμπών παραμένει ένα βαθύ τραύμα για την ελληνική κοινωνία. Οι οικογένειες των θυμάτων κουβαλούν ένα βάρος που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, και η ανάγκη για δικαιοσύνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Σε αυτό το πλαίσιο, η Μαρία Καρυστιάνου, μητέρα ενός από τα αδικοχαμένα παιδιά, έχει κάθε δικαίωμα να μιλήσει, να φωνάξει, να απαιτήσει απαντήσεις.
Όμως, όταν το όνομά της γίνεται μέρος ενός πολιτικού αυτοσχεδιασμού, όταν προτείνεται για πρωθυπουργός όχι με βάση κάποια πολιτική διαδρομή, αλλά ως συμβολική κίνηση οργής, τότε το ζήτημα αλλάζει. Η δήλωση του Νίκου Κοτζιά και η στήριξη της Ελένης Ακρίτα προς αυτή την πρόταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμα έκφραση της πολιτικής αμηχανίας που κυριαρχεί στην αντιπολίτευση.
Η δικαιολογημένη οργή δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα
Η τραγωδία των Τεμπών ανέδειξε τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους. Ο θυμός των οικογενειών είναι απολύτως θεμιτός. Αλλά η πολιτική διακυβέρνηση μιας χώρας δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά σε συναισθηματικές αντιδράσεις, όσο δικαιολογημένες κι αν είναι.
Το να προτείνεται μια μητέρα θύματος για πρωθυπουργός, όχι για το έργο της ή την πολιτική της σκέψη, αλλά επειδή συμβολίζει μια τραγωδία, δείχνει πόσο χαμηλά έχει πέσει η σοβαρότητα της αντιπολιτευτικής σκέψης. Δεν είναι πρόταση. Είναι απλώς ένα σύνθημα – και μάλιστα ένα επικίνδυνο σύνθημα, γιατί υποβαθμίζει τη συζήτηση για την πραγματική απόδοση ευθυνών.
Το πρόβλημα της Αντιπολίτευσης: Από το «Όχι στον Μητσοτάκη» στο «Να βάλουμε όποιον να ’ναι»
Η πρόταση του Κοτζιά και η επικρότηση της Ακρίτα δείχνουν ένα μεγαλύτερο πρόβλημα: την παντελή έλλειψη στρατηγικής στην αντιπολίτευση. Αντί να διαμορφώνουν ένα συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης, καταφεύγουν σε πολιτικά πυροτεχνήματα.
Η αντιπολίτευση επιλέγει το δρόμο της εύκολης αγανάκτησης, της πολιτικής υπερβολής και των εντυπωσιακών αλλά άνευ ουσίας δηλώσεων.
Οι οικογένειες των θυμάτων δεν χρειάζονται πολιτική εκμετάλλευση
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτή την πρόταση είναι ότι τελικά λειτουργεί προσβλητικά και για τις ίδιες τις οικογένειες των θυμάτων. Οι άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους δεν θέλουν να γίνουν κομμάτι ενός πολιτικού θεάματος. Θέλουν δικαιοσύνη, θέλουν διαφάνεια, θέλουν να αλλάξει το κράτος για να μην ξανασυμβεί αυτό σε καμία άλλη οικογένεια.
Αντί να προτείνουν αυθαίρετα ονόματα, αυτοί που νοιάζονται πραγματικά για την τραγωδία των Τεμπών θα έπρεπε να μιλούν για συγκεκριμένες αλλαγές. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακά κόλπα χωρίς ουσία.
Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται σοβαρότητα, όχι πυροτεχνήματα
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να ζει μέσα σε πολιτικά reality shows. Οι πολίτες δεν χρειάζονται «πρωθυπουργούς-σύμβολα», χρειάζονται ηγέτες με σχέδιο. Αν η αντιπολίτευση θέλει να πείσει τους πολίτες, ας σοβαρευτεί. Αλλιώς, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει την κυβέρνηση να φαίνεται ακόμα πιο αξιόπιστη απ’ ό,τι είναι.
