Η χθεσινή ημέρα απαιτεί σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη, συνεπώς δεν θα σχολιάσουμε τα έκτροπα που κάθε άλλο παρά συνάδουν με τη θλίψη –ακόμα και την οργή– που όλοι αισθανόμαστε. Θα θυμίσουμε όμως ότι οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί (Σίλερ), τους αισθάνονται πρωτίστως οι στενοί συγγενείς και οι φίλοι των ανθρώπων που χάθηκαν και προφανώς εκείνο που οφείλουμε να πράξουμε ως κοινωνία είναι να ζητήσουμε, αφού χυθεί άπλετο φως στις συνθήκες, να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Η εργαλειοποίηση της τραγωδίας ώστε να αποκομίσουν κάποιοι πολιτικά οφέλη και η βία, πέραν του ότι αδικούν τον σκοπό των διαδηλώσεων, προσβάλλουν βάναυσα τη μνήμη των θυμάτων. Εκτός αυτού ενώ κατανοούμε απολύτως τη σημασία των κινητοποιήσεων –ένα κεράκι στο χέρι κάθε ενός από εμάς σε μια ειρηνική πορεία θα ήταν πιο ηχηρό από τις μολότοφ– δεν αντιλαμβανόμαστε τη σύνδεση του τραγικού συμβάντος με την κήρυξη της γενικής απεργίας. Και μόνο ότι οι συνδικαλιστές έβαλαν δίπλα στην «απόδοση δικαιοσύνης» τις αυξήσεις των μισθών τους δηλώνει τα κίνητρά τους. Οσο για τους πολιτικούς που βρήκαν την ημέρα να εξαγγείλουν μέτρα κατά της ακρίβειας και επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού, τι να πει κανείς: Ντροπή!
