Ενώ ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις φλόγες του πολέμου να θεριεύουν στη Μέση Ανατολή και όχι μόνον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενεργοποιήσει το υπερόπλο «soap bubble» και αμέριμνος συνεδριάζει αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, τον οποίο όμως θέλει να αλλάξει.
Πρωτίστως επιχειρεί να αλλάξει το παρελθόν του, παρότι είναι γνωστό τοις πάσι πως όλα δύνανται να αλλάξουν εκτός από το παρελθόν. Στους πάντες βέβαια δεν ανήκει ο κύριος Τσίπρας, ο οποίος ανέβηκε στο βήμα του Συνεδρίου και με ύφος ότι κάτι πολύ σπουδαίο έχει να πει –ξέρετε με προφορικές άνω τελείες, κλεφτές ματιές στο χειρόγραφο, χειρονομίες βαρυσήμαντες και μορφασμούς που υπαινίσσονται σοφία ή βαρυστομαχιά– εν τέλει απήγγειλε Ιωάννη Πολέμη.
«Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι; / Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; / Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; / Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;» έγραψε ο ποιητής, μη σκεπτόμενος ότι οι στίχοι του θα γίνουν μέρος εμβριθών διερωτήσεων και κατακλυσμιαίων συναισθημάτων του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος αντί να αναρωτηθεί γιατί είναι γενικώς πρώην και με σβηστό το άστρο του, αποφάσισε να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή νομίζοντας ότι ακόμη χρυσολάμπει.
Ενέταξε αίφνης στο λεξιλόγιό του τον όρο «πατρίδα» –που ήταν κρυμμένος στο μαξιλάρι του, με το οποίο είπε πως θα συνομιλήσει παραμερίζοντας μετά τις αλλεπάλληλες ήττες από τον Μητσοτάκη– γέλασαν τα ποικιλόχρωμα ερίφια στα άσπαρτα ψηλά βουνά και κόπηκαν τα ήπατα όλων των ιχθύων του Αιγαίου φοβούμενα ότι έρχεται να βάλει σύνορα στη θάλασσα. Ποιος; Ο άνθρωπος που τους είχε διαβεβαιώσει –τους ιχθύς εννοώ– πως οι θάλασσες τους ανήκουν και σύνορα δεν έχουν, γιατί αν είχαν, θα το ήξερε…
Βέβαια, ο κύριος Τσίπρας δεν χολοσκάει για τα ψάρια γενικώς, διότι κυρίως απευθύνεται στα χρυσόψαρα που φημίζονται για την ασθενή μνήμη τους και είναι βέβαιος πως αποκλείεται να θυμούνται τα έργα και τις ημέρες του, όταν έγραφε το κεφάλαιο της ιστορίας του υπό τον τίτλο «Με νταούλια, ούτια και βιολιά, να γίνουν όλα στάχτη και η Ευρώπη μια σταλιά».
