Πρόταση μομφής ή αλλιώς πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης: και άντε το απίθανο σενάριο, πέφτει ο Μητσοτάκης και πάμε σε εκλογές, και άντε τελικό προϊόν της κάλπης αποτελεί μια συγκυβέρνηση όλων αυτών που κατέθεσαν την πρόταση, δηλαδή ξυπνάμε και έχουμε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και Πλεύσης Ελευθερίας –πιθανότατα κάπου εκεί, αν μπει στη Βουλή, συμμετέχει στην κυβέρνηση και ο Κασσελάκης–, επί της ουσίας δηλαδή έχουμε τους ίδιους ανθρώπους που ανέλαβαν την εξουσία το 2015, ενώ από το παζλ λείπουν πολιτικές προσωπικότητες όπως αυτή του Πάνου Καμμένου και του Παύλου Χαϊκάλη.
Δεν ξέρω εσάς πώς σας φαντάζει αυτό το σενάριο, εμένα πάντως μου φαντάζει σενάριο από ταινία επιστημονικής φαντασίας, αντίστοιχο με αυτό που κατεβαίνουν οι εξωγήινοι και πειραματίζονται με το ανθρώπινο είδος.
Μόνο που εμείς οι Έλληνες αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί το 2015 και ξέρουμε πως δεν είχε καλό τέλος· για την ακρίβεια, είχε καταστροφικό τέλος, με μια χώρα να τελεί επί τέσσερα χρόνια υπό διάλυση και με μια κυβέρνηση να ξεπουλάει ελαφρά τη καρδία εθνική ιστορία, γλώσσα και όνομα στους Σκοπιανούς για να ξεχρεώσει το γραμμάτιο της βοήθειας που έλαβε η Αριστερά από το Μοναστήρι.
Η απόλυτη καταστροφή δηλαδή προ των πυλών, με μια συγκυβέρνηση που δεν θα μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για ένα κοινό δελτίο Τύπου, όταν θα πρέπει να συνεννοηθεί για τη χάραξη κοινής πολιτικής που θα έχει στόχο την κοινωνική ευημερία και την εθνική πρόοδο.
Μοιάζει ανέκδοτο, και θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα, αλλά καταπώς φαίνεται για κάποιους συμπολίτες μας αποτελεί το ιδανικό μοντέλο διακυβέρνησης η απόλυτη ακυβερνησία.
Εγώ ξέρω πως την ώρα του παραβάν, όποτε και αν γίνονται εθνικές εκλογές, ο πολίτης δεν διαλέγει κόμμα, διαλέγει πρωθυπουργό, και μεταξύ αυτών που ηγούνται στην αντιπολίτευση η σύγκριση του Μητσοτάκη με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς είναι αντίστοιχη της σύγκρισης του PhD με το νηπιαγωγείο.
