Στη ζωή (την κανονική, όχι την άλλη που κάνει για 100 βουλευτές) ποτέ μη λες ποτέ, εκτός και εάν αλλάξει ο τόνος και τεθεί το ερώτημα: πότε; Κατά το κοινώς λεγόμενο, «πότε θα γίνω μάνα» ή «πότε θα γίνω υπουργός». Αρκεί να έχει κανείς υπομονή και να δίνει μάχες για την παράταξη όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη, η οποία επέστρεψε στο υπουργείο Τουρισμού που είχε αρνηθεί να αναλάβει μετά τις εκλογές του 2019. Αυτήν τη φορά το πήρε χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς το υπουργείο Πολιτισμού ως προαπαιτούμενο.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι η υπουργός σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων διαφοροποιήθηκε στεκόμενη στο πλευρό της κυβέρνησης: στο θέμα των «υποκλοπών» που κάποιοι επιχείρησαν να στήσουν α λα Novartis, αλλά και στον χαρακτηρισμό του πρωθυπουργού για τους «αριστερούς του χαβιαριού».
Για τις «υποκλοπές»: «Το απόρρητο, με πολύ συγκεκριμένες δικλίδες ασφαλείας, θα πρέπει να μπαίνει, αν θέλετε, σε δεύτερη μοίρα, γιατί προέχει η προάσπιση των δημοκρατικών θεσμών, του συντάγματος, των νόμων, των θεσμών. Και όλοι εμείς που υπηρετούμε του θεσμούς, θα πρέπει όταν κάτι λέμε να το εννοούμε». Και συμπλήρωνε: «Για εμένα έχει πολλή σημασία όταν λέμε όλα στο φως, δεν μπορούμε μετά να οχυρωνόμαστε πίσω από το απόρρητο. Είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία κάποιος να επικαλείται το απόρρητο και να θεωρεί ότι είναι εκτός ελέγχου». Για την «αριστερά του χαβιαριού»: ευθαρσώς είχε δηλώσει ότι εκείνη δεν θα χρησιμοποιούσε αυτούς τους χαρακτηρισμούς.
Τέλος πάντων, το ηθικό δίδαγμα σ’ αυτήν την… τουριστική ιστορία είναι ότι η δικαίωση αργεί, αλλά έστω και καθυστερημένα όταν θα έρθει η… γη θα τρέμει, όπως στην Όλγα Τρέμη έτρεμαν από συγκίνηση όσοι άκουγαν την Όλγα Κεφαλογιάννη σ’ εκείνη τη συνέντευξη να ταυτίζεται με τις θέσεις των συνταγματολόγων. Τέλος καλό, όλα καλά, ή –άλλως– περασμένα ξεχασμένα. Καλές διακοπές…
Easy Writer
