Αδυνατώ να καταλάβω κάποια πράγματα. Πως είναι δυνατόν να είναι κάποιος με τον λεγόμενο Πουτινισμό και να νομίζει ότι δεν θα τον πάρει κανείς χαμπάρι, εξισώνοντας ως ιμπεριαλιστές αυτούς που έχουν καθίσει στ’ αυγά τους, με αυτόν που ισοπεδώνει μια χώρα με τις ερπύστριες. Αυτό που είναι ορατό και πασιφανές, γιατί «θέλουν να κρυφτούν, αλλά η χαρά δεν τους αφήνει», είναι ότι πίσω από αυτήν την συγκεκαλυμμένη ή μη υποστήριξη, «νάτην, νάτην πετιέται» πάντα η Αριστερά, Για μην πούμε κιόλας ότι αναδύεται από την ομίχλη του παρελθόντος και ένα σφυροδρέπανο.
του Όθωνα Καραγιάννη
Εγχώριοι καλλιτέχνες και συνδικαλιστές, κόντρα σε ένα παγκόσμιο ρεύμα, αλλά προφανώς ποτισμένοι με ένα ερυθρό φανατισμό, προσπαθούν να αναδείξουν την φιλειρηνική τους προσήλωση ανατρέχοντας σε ένα ατυχές, πράγματι, παρελθόν της Δύσης –αλλά
παρελθόν- αντί να στηλιτεύουν την εθνοκάθαρση που επιχειρεί ο Πούτιν! Και καλά αυτοί… Έχουν την δική τους αξιολόγηση του φασισμού. Ο φέρων ερυθρά χρώματα είναι ανώδυνος και επιτρεπτέος. Οι άλλοι είναι που ισοπεδώνουν τους λαούς. Υπάρχουν και
κάποιες εγχώριες πολιτικές δυνάμεις –δυνάμεις ακόμη, βεβαίως- που ούτε λίγο ούτε πολύ καταλογίζουν στην κυβέρνηση γιατί δεν μπόρεσε να εμποδίσει τον πόλεμο. Ε, πολλά ζητάνε. Εδώ δεν κατόρθωσε να σταματήσει σε διεθνές επίπεδο μία πανδημία, ένα πόλεμο θα σταματούσε….
Όλοι αυτοί οι ..ειρηνόφιλοι αποστρέφουν το βλέμμα από τους Ρώσους στρατιώτες που με δάκρυα στα μάτια ζητούν από τον Βλαδίμηρο να σταματήσει την εισβολή, επιβεβαιώνοντας ότι τους έχει εμπλέξει αυτός σε κάτι που δεν πιστεύουν. Και άντε με τέτοιο ηθικό να
κερδίσεις έναν πόλεμο. Αποστρέφουν όμως αυτοί οι ειρηνόφιλοι του γλυκού νερού το βλέμμα και από το βρέφος που σκοτώθηκε, από την έγκυο που πυροβολήθηκε, από την παιδιατρική κλινική που ισοπεδώθηκε, από την Ρωσίδα δημοσιογράφο που διαμαρτυρήθηκε και ως εκ θαύματος εξαφανίστηκε. Μπορεί και να πιστεύουν ότι είναι δουλειά του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, οι άνδρες των οποίων φόρεσαν ρωσικές στολές για να κάνουν ντου στην Ουκρανία….
